Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Περι δικαιου και αδικου

Δεν είναι το άδικο που με λυπεί
μόνο η μοναξιά του δίκιου η ασάλευτη
Το λουλούδι που κόπηκε από Αγάπη
και έπαψε να ζει, άδικα λέω
δικαιώνοντας την ύπαρξη του
Σαν τη λέξη που σου τρύπησε το τύμπανο (σ΄ αγαπώ)
την ώρα που ψιθυριστά σε πρόδιδε η ευκολία
Τώρα έχεις δίκιο να θυμώνεις

Δεν είναι το άδικο που με λυπεί
μόνο η περηφάνια του δίκιου η μικρόψυχη
Αυτή την περηφάνια που του προσάπτουμε
για να γλυκάνει το εγώ
τις ώρες του γέλιου μόνο
Εκείνο το βλέμμα το ξέχειλο από ικανοποίηση
μέχρι την επόμενη φορά της ήττας

Έτσι όπως ανθίζει η άνοιξη χωρίς κομπασμό
μ΄ αυτές τις συγκοινωνούντες ρίζες
έτσι να μοιάζει το δίκιο
και τ΄ άδικο γόνιμο χώμα να΄ναι

Προβολές: 16

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 0 μέλη

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 28 Ιούνιος 2010 στις 15:00: Πολύ φιλοσοφημένη ποίηση...
Το γόνιμο χώμα τ άδικου, που `χει συγκοινωνούντες ρίζες,θα ξεφυτρώσει κάποτε αυτές και θα δηλώσουν το δίκιο της γονιμότητας,η οποία εργάζεται αφανώς για τους χυμώδεις μας καρπούς και των ανθέων τις ομορφιές.Μου άρεσε πάρα πολύ , φίλε Ηρακλή.
Καλό απόγευμα.