Ωδή στο Καλοκαίρι

[Liontas]

Απαύγασμα των εποχών, που σε τιμά ο Έρως

που 'σαι σπορά της θάλασσας και του λαμπρού Ηλίου

που καλοκαίρι σε καλούν ή, μ' άλλη λέξη, θέρος

που 'σαι του πρώτου γέννημα του ηλιοστασίου

 

Την έλευσή σου προμηνούν και τηνε χαιρετίζουν

οι τζίτζικες σαν τραγουδούν μελίρρυτη καντάδα,

δίπλα σε σύκα τροφαντά σαν γλυκοτερετίζουν

με άσματα που στάζουνε του σύκου τη γλυκάδα

 

Τον ερχομό σου με φωτιές υπαίθριες γιορτάζουν

τον κλήδονα σαν έρχεται η μέρα να τιμήσουν

και στα σοκάκια αμίλητες κόρες περιδιαβάζουν

τ' όνομα του μελλούμενου συζύγου να γροικήσουν

 

Στο χρόνο σου οι άνθρωποι θερίζουνε τα στάχυα

που τα χωράφια με χρυσές ανταύγειες ζωγραφίζουν,

κι όπως ο Ήλιος τα θωρά μες απ' τα καταράχια

το χρώμα του το χρυσαφί ρουφούν και στραφταλίζουν

 

Τέρψη του νου κι αποθυμιά των ένοικων της πλάσης

να τους θερμάνεις την ψυχή με τη γλυκιά σου ζέστη

κι ένα ποτήρι μ' ουρανό γλαυκό να τους κεράσεις

σε καπηλειό νησιώτικο, χρισμένο όλο μ' ασβέστη

 

Όταν το ροδοδάχτυλο το ηλιοβασίλεμά σου

σμίγει με τ' Αυγουστιάτικο, τ' ολόγιομο φεγγάρι,

οι εραστές που λούζονται με την αστροφεγγιά σου

τα χείλη φέρουν σ' επαφή και σμίγουν σα ζευγάρι

 

Λιαχτίδα είσαι υπέρλαμπρη του κοσμικού του θάμπους,

θαλασσοπούλι που πετά στα δροσερά μελτέμια,

ηνίοχος που τέθριππο ελαύνει μ' ιπποκάμπους

που τρέχουνε στα κύματα, μονάχοι, δίχως γκέμια

 

Των άστρων τη φεγγοβολή να βάλω πυροφάνι

σε ψαροπούλα θα 'θελα, μια νύχτα ενός Ιούλη

και ν' αλιεύσω του βυθού κοράλλινο στεφάνι

μαργαριτάρι αστραφτερό και μπλε λάπις λαζούλι

 

Ζαφείρι μου θαλασσινό και χρυσαυγές τοπάζι,

βρέφος γαλανομάτικο, ξανθό μου καλοκαίρι,

η φωτοβόλα σου γιορτή την πλάση αγκαλιάζει

και λάμψη εκπέμπει στην ψυχή σαν τηλαυγές αστέρι

 

Γοργόνα είσαι, που βουτά και κάνει πιρουέτα

σε θάλασσα που λαχταρούν να πιούνε στο ποτήρι...

Τα θερινά νυχτόνειρα σε φως εμβάπτισέ τα

να λάβουν μέρος στο ζεστό, γλυκό σου πανηγύρι

 

 

[Στιχοπλάστης]

'

Όμορφα περιγράφοντας εικόνες με μεράκι

απέδωσες στιχουργικά το καλοκαίρι υμνώντας.

Σε ενέπνευσε ο Ιούνιος με ξαστεριά βραδάκι

κι άρχισες ποίημα θερινό για τζίτζικες μιλώντας.

 

Την τεχνική σου έβαλες πιότερο απ' αλλούθε

να στολιστεί η εποχή που ο ίδιος εγεννήθης,

Μην πείς για σένα τίποτα, ποιός είσαι κι από πούθε

κατάλαβα απ' τη γραφή πως είσαι χρηστοήθης.

 

Έχεις τον ήλιο στην καρδιά, τη θάλασσα στην πένα

πουλιών και άστρων μακρινών μα και απλών γραφέας

με αισθήματα και ηθική σαφώς εκλεπτυσμένα

της γλώσσας της Ελληνικής φανατικός δρομέας.

 

Κι άλλα πολλά θα σού 'γραφα, μα ας μη το παρακάνω

η γραφή σου είναι παστρική, απλή κι ωραίου γούστου.

Μου θύμισες του λυρικού θεάτρου μιά σοπράνο

που μ' άρεσε γιατί και εγώ είμαι παιδί τ' Αυγούστου ...

 

.

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Αχτίδα είσαι φωτερή του κοσμικού του θάμπους,

θαλασσοπούλι που πετά στα δροσερά μελτέμια,

ηνίοχος που τέθριππο ελαύνει μ' ιπποκάμπους

που πηλαλούν στα κύματα, μονάχοι δίχως γκέμια

 

Των άστρων τη φεγγοβολή να βάλω πυροφάνι

σε ψαροπούλα θα' θελα, μια νύχτα του Ιούλη

και ν' αλιεύσω του βυθού κοράλλινο στεφάνι

μαργαριτάρι λαμπερό και μπλε λάπις λαζούλι ...

 

 

Aληθινό κόσμημα που  τιμαέι  και  κοσμεί  τον  χώρο  μας.

 

Έχεις  ένα  ιδιαίτερο  τρόπο  έκφρασης  που όμοιό  του  δεν  νομιζω  να  έχω  ξαναδιαβάσει ... συνδιάζοντας  τόσα  στοιχεία  με  τόση  απλότητα  και  φυσικότητα  συνάμα  ... κάνει  το  κάθε  έργο  σου  ένα  μοναδικό  και σπάνιο  αυθεντκό  δημιούργημα  ...

 

Νικόλα, συγχαρητήρια !