Ωδή στην Άνοιξη

[Liontas]

Συ του φθινόπωρου αδελφή και κόρη του χειμώνα

λουλουδιασμένη άνοιξη, που πνέεις ευωδία,

που χρωματίζεις τα δεντρά και τ' άνθη του λειμώνα

συ που η πρώτη σε γεννά του χρόνου ισημερία

 

Οι άνθρωποι διαχρονικά το κάλλος σου εξυμνούνε

και πλήθος στιχουργήματα πλέκουνε προς τιμή σου,

ακόμη δε και τα παιδιά σε γλυκοτραγουδούνε

με τα χελιδονίσματα που ψάλλουν στη γιορτή σου

 

Των ανθοδέντρων τη θωριά με χάρη καλλωπίζεις

οι πεταλουδομέλισσες να τους τρυγούν τη γύρη,

να έρχονται στου έρωτα το σμίξιμο φροντίζεις

κι ενορχηστρώνεις το τρελό της φύσης πανηγύρι

 

Με οίστρο για να σμίγουνε κερνάς και τους ανθρώπους

κι αγέρα ζείδωρο φυσάς στων γυναικών τη μήτρα,

τις ηδονές του έρωτα διδάσκεις και τους τρόπους

και των ανθρώπων διατηρείς απέθαντη τη φύτρα

 

Βλαστός είσαι της Δήμητρας, σε λένε Περσεφόνη

και βασιλεύει χειμωνιά σαν κατοικείς στον Άδη,

όμως τα λούλουδα ξυπνούν κι ανθοφορούν οι κλώνοι

σαν βγεις από του Πλούτωνος το ταφικό σκοτάδι

 

Στον πάνω κόσμο σαν βρεθείς, φυτά, δέντρα και θάμνοι

στήνουν γιορτή και σου εύχονται πολλά να ζήσεις χρόνια

και σαν θωρούν αμυγδαλιάς ολάνθιστο ροδάμνι

ανθοβολούν, καθώς πετούν ψηλά τα χελιδόνια

 

Ύμνος είσαι αναστάσιμος, ωδή και μελωδία,

ψαλμός ενός πρωτόγονου ψυχοπομπού Σαμάνου,

μοιάζεις σαν ν' αναδύεσαι μέσ' απ' της γης την κρύα

ταφόπλακα, κι απ' τα δεσμά του χιόνινου σαβάνου

 

Θυμίζεις πεταλούδινη μορφή που φτερουγίζει

αμέσως όταν ο καιρός διαβεί της χρυσαλλίδας,

τότε που το φερέτρινο κουκούλι θρυμματίζει

κι εξέρχεται αλώβητη στο φως της ηλιαχτίδας

 

Συ της ψυχής ανάσταση και παλιγγενεσία,

αυγερινό αστέρι μου, γλυκύτατό μου έαρ

του ερεβώδους θάνατου ξορκίζεις τη σκοτία

κι επτασφραγίζεις το βαθύ της άβυσσου το φρέαρ

 

Κοπέλα είσαι και τρυγάς απ' τον ανθό της νιότης,

νεράιδα κρινοδάχτυλη και νύμφη Αμαδρυάδα...

Με τη γλυκιά σου θαλπωρή, σαν ήλιος ζωοδότης,

μετάγγισέ μας στην ψυχή τη θαλερή σου ικμάδα

[Κατερίνα]

φωτογραφική η ωδή σου Λιόντα

όλα τα στοιχεία της Ανοιξης , καταπληκτικά δοσμένα

τα χρώματά της

τ΄αρώματά της

οι ήχοι της

οι ομορφιές της

 

τίποτα δε περισσεύει

δεν λείπει τίποτα!!

 

 

[Liontas]

Να' σαι καλά Κατερίνα, ευχαριστώ κι εσένα και τους υπόλοιπους φίλους για τα θετικά σας σχόλια.

 

Χωρίς να μπω στα επιμέρους του ποιήματος, το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι κινήθηκα πάνω στον βασικό άξονα της Άνοιξης ως εποχής του Έρωτα και της Ανάστασης, της Ανάστασης ως νίκης επί του θανάτου, και - τελικά - του Έρωτα ως Ανάστασης. Τρεις συνιστώσες, άρρηκτα συνυφασμένες σε μία κοινή και ενιαία συνισταμένη.

Χαίρομαι πολύ αν με τους ταπεινούς μου στίχους κατάφερα να αποτίσω έναν ελάχιστο φόρο τιμής στην Άνοιξη, στο αιώνιο σύμβολο της ζωής.

 

Σειρά τώρα παίρνει το καλοκαίρι - που μάλλον θα είναι σκληρό καρύδι στη στιχουργική μας αναμέτρηση... :-)  

 

 

[Ειρήνη]

Λιόντα και το σχόλιό σου, ποίημα είναι!!!

Αν το καλοκαίρι είναι σκληρό καρύδι, εσύ απ' ό τι έχεις δείξει ως τώρα, είσαι σκληρότερο!!!

Καλή έμπνευση!

[Liontas]

Οι πόλεμοι, Ειρήνη μου, κρίνονται στα πεδία των μαχών... Και κάθε μάχη είναι μοναδική και διαφορετική από τις άλλες.

Ο χειρότερος εχθρός της ποίησης δεν είναι ένα δύσκολο θέμα, όσο απαιτητικό κι αν είναι. Είναι οι περισπασμοί της καθημερινότητας. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, η καθημερινότητα είναι γεμάτη από δαύτους...

Βέβαια, στις ποιητικές μάχες που δίνουμε κατά καιρούς, έχουμε και συμμάχους. Μεταξύ αυτών, είναι η έμπνευση και η ανατροφοδότηση που μας προσφέρουν κάποιοι άλλοι άνθρωποι, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο.

Μιας κι εσύ προσωπικά συγκαταλέγεσαι σ' αυτούς τους ανθρώπους, οφείλω να σου πω ότι αν νικήσω το καλοκαίρι, θα το νικήσω χάρη και στα δικά σου όπλα... :-)