Της ψυχής μας το στέκι
Μια νύχτα τα ουράνια
που χύναν μαύρα δάκρυα
και η δική μου γέννα.
Μια νύχτα που με όριζε
και που το προοιώνιζε
να πάω στα χαμένα.
Η νύχτα που με γέννησε,
στο μαύρο της με έντυσε,
να είμαι κατ' εικόνα.
Άνοιγε απ' τα σπάργανα
ο δρόμος για τα βάσανα
και το βαρύ χειμώνα
Παντού να είμ' αταίριαστη,
με τη ψυχή αγέλαστη,
ποτέ να μη μερεύει
κι ένα μυαλό ευφάνταστο,
να κυνηγά το άπιαστο,
αιώνια να παλεύει.
Νύχτα η κακομάνα μου,
εμπόδιζε στο διάβα μου
τον ήλιο ν' ανατέλει.
Μάνα και την αγάπησα
κι ας πάω δεν το κράτησα,
σαν το σκυλί στ' αμπέλι.
Σχόλιο
Προστέθηκε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 0 Σχόλια 0 Μου αρέσουν
Προστέθηκε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 0 Σχόλια 0 Μου αρέσουν
Προστέθηκε από τον/την zissakos pavlos 0 Σχόλια 0 Μου αρέσουν
Προστέθηκε από τον/την zissakos pavlos 0 Σχόλια 0 Μου αρέσουν
Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις 0 Μου αρέσουν
Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις 0 Μου αρέσουν
Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 29, 2023. 0 Απαντήσεις 0 Μου αρέσουν
Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο. Τελευταία απάντηση από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 19, 2023. 1 Απάντηση 1 Μου αρέσει
Ξεκίνησε από τον/την Liontas. Τελευταία απάντηση από τον/την Δημήτρης Φάββας Νοέ 25, 2021. 24 Απαντήσεις 6 Μου αρέσουν
© 2024 Created by Nikolakakos Georgios (spartinos). Με την υποστήριξη του
Πρέπει να είστε μέλος του Ποιητική γωνιά για να προσθέσετε σχόλια!
Γίνετε μέλος του Ποιητική γωνιά