ΜΑΡΙΝΑ (απόσπασμα)

[Αριάδνη Μεσογείτη]

Είχε γίνει αυτό που είχαν προβλέψει οι γιατροί και το είχαν πει στη Μαρίνα. Εμβολή στον πνεύμονα. Ένας θρόμβος αίματοςείχε μετακινηθεί από τα πόδια και είχε σφαλίσει τη δίοδο προς τα πνευμόνια, που λαβωμένα όπως ήταν από την ασθένεια δεν είχαν τρόπο να αντισταθούν, να πολεμήσουν και να διώξουν τον εισβολέα. Είχε φτάσει το τέλος; Τόσο γρήγορα; Αρχικά οι γιατροί του έδιναν ένα ως ενάμισι χρόνο ζωής, μα τώρα δεν είχαν περάσει ούτε έξι μήνες. Η Μαρίνα δεν έφυγε ούτε στιγμή από κοντά του. Δέκα μέρες κράτησε η αγωνία του. Η κατάστασή του δεν βελτιώθηκε ούτε στο ελάχιστο. Γρήγορα άρχισε να χάνει τις δυνάμεις του, το κουράγιο και ταυτόχρονα τη μάχη με τον Θεριστή. –‘Να προσέχεις τον εαυτό σου’, έλεγε στη Μαρίνα. ‘Μην κλαις, θα σε σκέφτομαι εκεί που θα πάω, θα σου στείλω μήνυμα, όπως είχαμε συμφωνήσει από παλιά, μην το ξεχνάς;’ της θύμισε την παλιά υπόσχεση που είχαν δώσει μεταξύ τους, πώς όποιος ‘φύγει’ πρώτος, θα βρει τρόπο να στείλει ένα μήνυμα, ένα σημάδι στον άλλο, για να καταλάβει πως υπάρχει ζωή στον άλλο κόσμο. Την στερνή μέρα, Δευτέρα, οκτώ του Οκτώβρη ήτανε, είχε πια καταλάβει ότι το πράγμα δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Θαρρείς πως είχε από καιρό κλεισμένο ραντεβού, γιατί ρωτούσε συνεχώς με λαχανιασμένη φωνή τη Μαρίνα να του πει τι ώρα είναι. Το ρολόι που φορούσε στο χέρι του σταμάτησε στη μία και δέκα το μεσημέρι, την ίδια
ώρα που σταμάτησε να χτυπά και η καρδιά του.

Η Αριάδνη εκείνες τις μέρες αγωνιούσε από το σπίτι. Καθώς της είχαν μηνύσει από το Νοσοκομείο ότι τα πράγματα είχανπάρει δραματική τροπή, είχε επιφορτισθεί να ετοιμάσει το σπίτι ‘δια πανενδεχόμενον’. Έτσι, ανάμεσα στους θηλασμούς,στο άλλαγμα του μωρού της και στην ενασχόληση με το μεγαλύτερο παιδί της, έπλενε κλινοσκεπάσματα, κουρτίνες, τραπεζομάντιλα, καθάριζε ντουλάπια και τζάμια και πατώματα. Τα απογεύματα της κρατούσε συντροφιά η Θοδώρα, η αδελφική της φίλη που ευτυχώς εκείνη την εποχή είχε γυρίσει από ένα από τα ταξίδια της στην Αμερική. Είχε κι εκείνη μια κορούλα σχεδόν συνομήλικη με τη δική της και τα δυο κοριτσάκια, η Σέντυ και η Μάρθα έπαιζαν τώρα όμορφα στην αυλή. Ήθελε πολύ να βρίσκεται πλάι στον πατέρα της. Η σκέψη της συνεχώς ήταν στο προσκεφάλι του και ρωτούσε τον αδελφό της που πηγαινοερχόταν, για την πορεία της υγείας του και για τα κουράγια της μάνας τους που του παραστεκόταν. Αυτές τις δέκα μέρες, μια φορά μονάχα κατάφερε να αφήσει κάπου τα παιδιά της και να πάει κοντά του.

Όταν εκείνο το απομεσήμερο είδε τη μάνα της και τον αδελφό της να έρχονται από τη μεριά της Πεταλίδας με το κεφάλι σκυφτό και το βλέμμα ριγμένο στη γη, κατάλαβε. –‘Πού αφήσατε τον πατέρα;’ τους ρώτησε, έτσι για να πει κάτι. –‘Δεν μας έχει ανάγκη πια. Ησύχασε.’ Αγκαλιάστηκαν οι τρεις τους κι έμειναν στην αυλή κλαίγοντας, σαν τα κλωνιά ενός δέντρου που μόλις έχασε τη ρίζα του.

Αριάδνη Μεσογείτη

ΥΓ. Θα με τιμούσε η γνώμη σας

[marakos]

όταν μοιράζεσαι χαρές και λύπες,τότε ανακαλύπτεις ποσες ψυχές συνταξιδεύουν μαζί σου.Θαυμάσιο δείγμα γραφής!

ΥΓ Εμάς τιμά η γραφή σου

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

Πολύ ωραία η γραφή σου!!!
Ανάγλυφη των συναισθημάτων που έζησες και αισθάνθηκες ....

Καλό σου μεσημέρι.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Γραφεις πολυ ωραια!!!
Με συναισθημα!!!

[γκατλούλα]

Υπέροχο
Εύγε

[Ειρήνη]

Ξετυλιγμένο με θαυμαστό τρόπο!!!
Με την ψυχή γραμμένο!!!

Καταπληκτικό Αριάδνη!!!!!

Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα!

[Αριάδνη Μεσογείτη]

Τριάντα χρόνια μετά, η ψυχή κλαίει ακόμα όταν έρχονται οι θύμησες...
Σας ευχαριστώ πολύ που με διαβάζετε.
Καλή εβδομάδα!

[marakos]

..και εμείς που γράφεις.Θα προτεινα να εβαζες και αλλα αποσπασματα,για να τα απολαυσει η ψυχη μας

[Αννέτα]

Συνταρακτικό, υπέροχο, συγκινητικό!!!

καλησπέρα Αριάδνη

[Κατερίνα]

Αριάνδη καλώς μάς ήρθες!!

ψυχή κι ομορφιά

που συγκλονίζει και γοητεύει!!

[NO]

Κυρία Αριάδνη άρχισα να σε "μελετώ", από την στιγμή που σχολίασες υπέροχα και με χιούμορ ένα δικό μου ποίημα. Το θεώρησα υποχρέωση προς μία κυρία που μου αφιέρωσε λίγο από τον σίγουρα πολύτιμο χρόνο της. Στην συνέχεια κατάλαβα το πόσο λάθος είχα κάνει να θεωρήσω υποχρέωση μου κάτι τέτοιο, και μάλλον συνειδητοποίησα ότι το δικό σου σχόλιο ήταν αυτό που με παρέσυρε να αναζητήσω δικά σου πονήματα. Ο τρόπος που έγραψες και μόνο.

Στην αναζήτηση μου λοιπόν έπεσα πάνω και στο απόσπασμα αυτό, στο οποίο μας ζητάς να εκφέρουμε την γνώμη μας. Δεν θα το έκανα, εάν δεν έμενα κατάπληκτος από το κείμενο.

Γράφεις για ένα γεγονός που συνέβη τριάντα και πλέον χρόνια πριν, αλλά το περιγράφεις τόσο παραστατικά και έντονα που το έζησα λες και ήμουν κάπου εκεί όταν συνέβαινε. Είχε τέτοια ροή ο λόγος σου που με παρέσυρε να νιώσω την απώλεια, να συγκινηθώ και να πονέσω μαζί σας.

Κυρία Αριάδνη κακώς ζητάς την γνώμη μας. Οι περισσότεροι από εμάς θα έπρεπε να σε παρακαλούσαμε να κάνεις την κριτική σου και τις διορθώσεις σου, στα δικά μας κείμενα και ποιήματα.

 

Είναι προφανές ότι γνωρίζεις στο υπεράγαν την γλώσσα και είσαι άριστη χειρίστρια της. Επιπλέον κατέχεις την τέχνη της συγγραφής σε  βαθμό υπερθετικό, ενώ έχεις το πηγαίο εκείνο ταλέντο του συγγραφέα, που μαγεύει χωρίς να αναζητά εύηχες λέξεις ή φανταχτερές προτάσεις και φράσεις.

 

Συγχώρησε μου τον ενικό, αλλά ενώ ξεκίνησα να γράφω στον πληθυντικό, στην πορεία ένιωσα τόσο οικεία μαζί σου, που θεώρησα ότι ο πληθυντικός θα έδειχνε λίγο απόμακρος. Ελπίζω η εκτίμηση μου να είναι έκδηλη και με τον ενικό.  

 

Υ.Γ.

Θα προτιμούσα τους σχολιασμούς μου σε αυτό το απόσπασμα και στο άλλο που τιτλοφορείτε το δάσος να τους έκανα με ΠΜ, αλλά δεδομένου ότι δεν τυγχάνουμε για την ώρα "φίλοι", σου τους επισύναψα στα σχόλια των κειμένων σου.

Με σεβασμό στην πένα σου.