Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Η μάχη του σκουπιδοντενεκέ

(Βρισκόμαστε μέσα σε έναν σκουπιδοντενεκέ. Εκεί ζουν λογής λογής σκουπίδια... Από αυτά, υπάρχουν τρία που αγωνίζονται - το καθένα για λογαριασμό του - να φτάσουν στην κορυφή του σκουπιδοντενεκέ και να κυριαρχήσουν στα υπόλοιπα: η Λεμονόκουπα, η Μπανανόφλουδα και το Ψαροκόκκαλο! Η Μπανανόφλουδα, παλιά οπαδός του Ψαροκόκκαλου, έχει ξεφύγει από τη σφαίρα επιρροής του και προσπαθεί να το ρίξει στον πάτο του ντενεκέ. Η Λεμονόκουπα επωφελείται από τη φαγωμάρα τους, για να επικρατήσει αυτή.

Η ιστορία μας, λοιπόν, ξεκινά με το Ψαροκόκκαλο να απειλεί την Μπανανόφλουδα. Η Μπανανόφλουδα απαντά οργισμένα!)

Μπαν: Για πρόσεχε πώς μου μιλάς!

Για κάνε μου τη χάρη!

Ποιος είσαι συ που μ' απειλείς

ρε ψαροκοκκαλιάρη;

Όποιος κάνει τ' ατόπημα

κι επάνω μου πατήσει

εγώ θα τον εκδικηθώ

κι ευθύς θε να γλιστρήσει!

Κάνε κι εσύ τ' ολίσθημα

ίσα να μ' ακουμπήσεις

κι εγώ θα σε καταραστώ

στον πάτο να κυλίσεις!

Ψαρ: Συ πρόσεχε τα λόγια σου

βρομομπανανοφλούδι!

Μήπως ξεχνάς πως ήσουνα

δικό μου μαθητούδι;

Να μαστορεύεις έμαθες

και "μπιπ!" τον μάστορά σου;

Για πρόσεχε πώς μου μιλάς

μην εύρεις τον μπελά σου!

Μπαν: Σιγά τον πολυέλαιο

μεγάλε προφεσόρε!

Ψαραποφάγι ποταπό,

αισχρέ λιμοκοντόρε!

Θα κυβερνώ τον ντενεκέ

κι ας ήμουν μαθητούδι

κι εσύ στον πάτο θα βρεθείς,

θα πεις κι ένα τραγούδι!

Ψαρ: Τα κόκκαλά μου θα πιαστούν

στη σάπια σου τη φλούδα,

παρέα θα πατώσουμε

κιτρινωπέ Ιούδα!

(Η Λεμονόκουπα τους ακούει και μονολογεί):

Λεμ: Όσο ετούτοι τρώγονται

σαν τα σκυλιά τα μαύρα,

τόσο νιώθω να μου' ρχεται

της κορυφής η αύρα!

Ασ' τους ν' αλληλοφαγωθούν,

να πάνε στα τσακίδια

κι ευθύς θα τρέξουν πίσω μου

όλα τ' άλλα σκουπίδια,

θα κυβερνώ τον ντενεκέ

κι αν θέλει κι αν δε θέλει,

μπροστά μου, βλέπετε, ωχριά

κι αυτός ο Μακιαβέλλι!

Κι αν όμως τούτοι τσακιστούν

και πάνε στα κομμάτια,

και γλυκαθούν τα μούτρα μου

και τα ξινά μου μάτια,

πώς τούτον' δω τον ντενεκέ

θα τονε κυβερνήσω

αν πρώτα τα σκουπίδια του

δεν τρέξω να γνωρίσω;

Πώς θα τα προσεταιριστώ

αν πρώτα δεν τους τάξω,

τη σκουπιδοθεσούλα τους

ότι θα τηνε φτιάξω;

Εμπρός λοιπόν, δημόσιες

τρέχω να κάνω σχέσεις,

και να μοιράσω αφειδώς

δεσμεύσεις κι υποσχέσεις!

Του ντενεκέ πρώτα να δω

ποια είναι τα σκουπίδια...

Να πάρει ο σκουπιδιάολος!

Όλα μου φαίνοντ' ίδια!

Όχι, δεν είναι... Βλέπω 'δω

τσίχλες και γαριδάκια,

σερβιέτες, αποτσίγαρα,

πίτες από σουβλάκια,

ξυσμένες κάρτες ες-εμ-ες,

φτερούγες από κότα,

(απ' όλα έχει ο μπαξές...)

νά και μια ροζ καπότα!

(Στο σημείο αυτό η Λεμονόκουπα πιάνει κουβέντα με τα σκουπίδια και τους υπόσχεται διάφορα... Αρχίζει με την καπότα)

Λεμ: Τι κάνεις καποτένια μου;

Θυμάσαι τα παλιά σου;

Τότε που μπήκες σε "σπηλιά"

και βρήκες τη χαρά σου;

Μη σκας αγάπη μου γλυκιά,

θα σ' αποκαταστήσω!

Με τα υγρά που γέμισες

θα σε ξαναγεμίσω!

Εσύ, σερβιέτα μιαρή,

που είσ' αίματα γεμάτη,

θα σ'τ' αφαιρέσω στη στιγμή,

να γίνεις λαμπικάτη!

Κι εσείς, ω αποτσίγαρα,

κύμινο πριν να πείτε,

χαρτί σας βάζω και καπνό

να ξανακαπνιστείτε!

Μαζί θα κυβερνήσουμε

και θα' χουμε κοντρόλ!

Τι' πατε; Θέλετε γλυκό;

Κερνώ προφιτερόλ!

(Η Λεμονόκουπα κερνάει προφιτερόλ τα σκουπίδια κι αυτά, ενθουσιασμένα, την ανακηρύσσουν "σκουπιδάρχισσα". Αυτή, κατευχαριστημένη, κοιτάζει την Μπανανόφλουδα, που ακόμα τρώγεται με το Ψαροκόκκαλο, και μονολογεί)

Λεμ: Ακόμα η Μπανανόφλουδα

βρίζει τον κοκκαλιάρη...

Τσακώνονται ποιος απ' τους δυο

την εξουσία θα πάρει...

Άραγε δεν το μάθανε;

Χρίσθηκα "σκουπιδάρχις"!

Η οπαδοί μου κραύγαζαν:

"Στον ντενεκέ μας άρχεις!"

Κι εγώ τους υποσχέθηκα

θέση στην εξουσία,

σαρδελοαξιώματα,

καρχαρομεγαλεία...

Υπάρχει όμως ζήτημα

που πρέπει να προσέξω!

Νέα σκουπίδια έρχονται

και πρέπει να δουλέψω!

Ν' ασκώ διαρκώς επιρροή

για να' χω εξουσία,

εγώ μόνο να φαίνομαι,

αυτή' ναι η ουσία!

Ιδού! Πριν λίγο πέταξαν

ένα κομμάτι πίτσα,

κι είπα ν' ανέβει να με βρει

να κάνει και βολτίτσα...

ΜΠΑΜ! ΜΠΡΟΥΜΜΜ! ΜΠΑΜΠΑΜΠΡΟΥΜΜΜ!

(Ο σκουπιδοντενεκές κουνιέται πέρα-δώθε από τους υπαλλήλους καθαριότητας, που ετοιμάζονται να τον αδειάσουν στο σκουπιδιάρικο. Τα σκουπίδια πέφτουν δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω, το ένα πάνω στο άλλο!)

Λεμ: Αμάν, τι τράνταγμα είν' αυτό;!

Ρε σεις! Τι' τανε τούτο;

Πώς βρέθηκε στα μούτρα μου

της πίτσας το προσούτο;

Τούτη θυμάμαι καθαρά

πως ήτανε στον πάτο!

Πώς βρέθηκα εγώ εδώ;

Ήρθαν τα πάνω-κάτω;

Πού πήγε η μπανανόφλουδα

ρε ψαροκοκκαλιάρη;

Βρεθήκαμε τ'΄ανάσκελα,

όλοι μαζί, κουβάρι!

Ψαρ: Ο ντενεκές μας σείεται,

τι τάχα τον κουνάει;

Σώσε με, λεμονόκουπα!

Κάτι καλά δεν πάει!

Μπαν: Εδώ, στον πάτο είμαι κι εγώ,

κάτ' από τις σερβιέτες!

Μ' αίματα με γεμίσανε,

κάλλιο να' ταν γκοφρέτες!

Ψαρ: Αυτό σε μάρανε μωρή

μπανανοφαντασμένη!

Εδώ ο κάδος καίγεται

κι εσύ κρατάς και χτένι!

Λεμ: Του ντενεκέ ανοίχτηκε

το λιγδερό καπάκι!

Τι μας επιφυλάσσεται;

Τι θα' ρθει σε λιγάκι;

ΜΠΡΑΜΠΡΟΥΜ! ΒΡΟΥΒΡΟΥΜΠΡΟΥΜ!

(Οι υπάλληλοι αρχίζουν ν' αδειάζουν τον σκουπιδοντενεκέ. Τα σκουπίδια πέφτουν μέσα στο σκουπιδιάρικο και κατρακυλούν)

Λεμ: Ωχ! Κρατηθείτε φίλοι μου!

Κάτι μας πέταξ' έξω!

Θέ μου, πού' ναι τα σχέδια

που' κανα να δουλέψω;

Ψαρ: Θεέ μου! Μπανανόφλουδα!

Πιάσε με και κρατήσου!

Γαντζώσου από τα αγκάθια μου,

εδώ είμαι, μαζί σου!

Μπαν: Γαντζώθηκα, και τι μ' αυτό;

Τι τάχα θα μας σώσει;

Αυτό που περιστρέφεται

μπροστά μας, θα μας λιώσει!

Όλα τα σκουπίδια μαζί: Ήμασταν αναλώσιμοι!

Ποιος θα μας σώσει τάχα;

Ο ντενεκές μας κρίθηκε,

σε μια στιγμή μονάχα!

(Λίγο πριν από το τέλος)

Λεμ: Άδηλα τα μελλούμενα,

σκότος οι Μοίρες κρύβουν,

κι ενώ κανείς μεσουρανεί

πέφτουν και τον συντρίβουν!

Ψαρ: Στάχτη, καπνός και κονιορτός

γίναν τα μεγαλεία!

Τάχατες έτσι γράφεται

του κόσμου η ιστορία;

Μπαν: Της ιστορίας η άβυσσος

όλους θα μας χωρέσει!

Όσο λοιπόν είναι νωρίς,

καθείς ας συγχωρέσει...

Λεμ: ...τον Άλλον, όπου νόμιζε

πως ήτανε οχθρός του

κι όμως δεν ήταν...Ήτανε

φίλος και αδελφός του!

Ψαρ: Φίλοι μου, από τη μοίρα μας

παραδειγματιστείτε,

κι αυτά τα λόγια μας τ' απλά

για λίγο στοχαστείτε:

Μπαν: Χάνονται τ' αξιώματα

και σβήνει η εξουσία,

μα ζει για πάντα η Προσφορά

και η Δημιουργία!

ΤΕΛΟΣ

Προβολές: 119

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 7 μέλη

Σχόλιο από τον/την Κωνσταντίνος Μαλάμος στις 21 Ιούνιος 2011 στις 15:57: Δυνατό .................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 21 Ιούνιος 2011 στις 20:09: Χάνονται τ' αξιώματα,

                                σβήνει η εξουσία,

                                μα ζει για πάντα η Προσφορά

                                και η Δημιουργία!

.....και αυτή η δημιουργία σου Λιόντα!!!!!

Ξέρεις το σκέφτομαι σαν θεατρικό επί σκηνής....

Ευρηματικό, διδακτικό, καταπληκτικό!!!!!!

Τα έχει όλα!!!!

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 27 Ιούνιος 2011 στις 0:49: Καλησπέρα φίλοι μου, να' στε καλά και ευχαριστώ για τον χρόνο που αφιερώσατε στο γραπτό μου!

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 27 Ιούνιος 2011 στις 1:17: Φίλε Στιχοπλάστη,

Κατ' αρχάς, σ' ευχαριστώ για το καλωσόρισμά σου, καθώς και για τους στίχους που έπλασες στο γραπτό μου.

Με αφορμή αυτούς τους στίχους, εκείνο που θέλω να πω είναι ότι τα ανώτερα και τα στολίδια (τουλάχιστον, αν τα εννοώ όπως τα εννοείς κι εσύ) είναι "σκουπίδια" που έχουν "ανακυκλωθεί". Η πρώτη ύλη των ποιητικών λέξεων, των εικόνων, των αλληγοριών κ.λπ. είναι ζητήματα της απλής, καθημερινής και ανθρώπινης ζωής...

Ανθρώπινα πάθη. Ματαιώσεις και απογοητεύσεις. Άγχη και φόβοι για το αύριο. Υπαρξιακά ζητήματα. Χαρές και συγκινήσεις - κ.λπ. κ.λπ.

Ακόμα και η επιλογή "ανώτερων" θεματικών λειτουργεί, σε μεγάλο βαθμό, ως άγκυρα στη θάλασσα μιας αβέβαιης και ρευστής πραγματικότητας...

Πιστεύω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Επί της ουσίας τώρα, σε ό,τι αφορά την ποιητική μου γραφή, είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να μη σου αρέσει.

Η ποίηση είναι τέχνη και η τέχνη έχει πάντα μέσα της ένα βαθμό υποκειμενισμού - ή, αλλιώς, προσωπικού γούστου.

Προσωπικά, έχω αυτοπεποίθηση στην ποιητική μου γραφή, αλλά θα ήμουν υπερφίαλος αν είχα την αξίωση να αρέσει σε όλους. Κάτι τέτοιο εκ μέρους μου δεν θα ήταν ποίηση, αλλά οίηση...

Να' σαι πάντα καλά