Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

η χορογραφία της αθανασίας

Φέρνω τη βόλτα μου αργά-

μια λέξη θα με πάρει-

χέρια στο πάτωμα βαριά

σαλτάρω στο φεγγάρι

μια ζωγραφιά είν η ζωή

και μένει τυπωμένη

στου άπειρου χρόνου τη ροή

το σάλτο μου θα μένει

κάτσε στην άκρη θάνατε

και κοίτα σαν χορεύω

πως ο καημός μου χάνεται

και στ όνειρο πιστεύω

Τραβώ τη σκέψη μου σιγά

κάθε στιγμή μετράω

ντέρτια, φιγούρες και καρφιά

όλα τους τ αγαπάω

κι όταν θα φύγω απ τη σκηνή θάνατε μη νομίσεις ...

όσους θυμούνται το χορό θα πρέπει να νικήσεις

Προβολές: 49

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 2 Ιούνιος 2011 στις 20:38: κι όταν θα φύγω απ τη σκηνή θάνατε μη νομίσεις ...

όσους θυμούνται το χορό θα πρέπει να νικήσεις

Πολυ πολυ ωραιο!!!

καλησπερα

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 2 Ιούνιος 2011 στις 20:50: Με τι υπέροχα λόγια αψηφάς το θάνατο...

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 2 Ιούνιος 2011 στις 21:03: .

Πολύ ωραίο τραγούδι !!!!!!!!!!!!!!!!!

καλησπέρα !

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 2 Ιούνιος 2011 στις 23:37: σε βήματα παλιού καλού ζεϊμπέκικου η χορογραφία σου...

με ενθουσίασες dim mil

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 3 Ιούνιος 2011 στις 2:31: Τραγούδι έτοιμο να χορέψει!!!!!

Καταπληκτικό!!!!

Σχόλιο από τον/την Liontas στις 3 Ιούνιος 2011 στις 3:21: Πράγματι, όπως ακριβώς λέει και η Κατερίνα: έχει μιαν αύρα παλιού ζεΐμπέκικου.

Ιδιαίτερα το τρίτο τετράστιχο είναι το πιο ευφάνταστο, όπως και οι δύο τελευταίοι στίχοι του πρώτου.