Eκεί ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Των εμμονών μου το μαρμάρινo τοιχίο

το σμιλεμένου με του χρόνου το κοπίδι,

γκρέμισα κάνοντας τα νύχια μου λεπίδι

πήρα στα χέρια μου της μοίρας το ηνίο ...

 

Λούστηκα τις μενεξεδύ φωτοσκιάσεις

των δειλινών της μεταξένιας εσπερίας,

εν μέσω έκστασης και πλήρους ευφορίας

αυξήθηκαν των λογισμών οι διαστάσεις ...

 

Σε δυσθεώρητα αβυσσαλέα βάθη

στην αλαβάστρινη των Νηρηΐδων κρύπτη,

στου ειμαρμένου την Αχερουσία κοίτη

μέσα σε οράματα κτισμένα με χρυσάφι ...

 

Σε λόγγους άτεκτους και ιερούς δριμώνες

στων αδικαίωτων ψυχών το ορυχείο,

στων τσακισμένων καραβιών το ναυπηγείο

σε ατελείωτους ανέραστους χειμώνες ...

 

Όμως χρειάζεται τo είναι σου να χάσεις

και το εγώ σου ... γιά να με αναγνωρίσεις,

στις εκβολές του νου να με ζητήσεις ...

εκεί θα βρίσκομαι, κάθε που θα με ψάξεις ...

 

 

*

 

Παρέλυσα στο φίλημα της ταραντούλας ... όμως είμαι ακόμα εδώ ...

 

Κάπου στον κόσμο ...

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011, 09:00

[Στιχοπλάστης]