ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ

[Ααρών Μνησιβιάδης]

Εγκάθειρκτοι σε χάλκινο κελί σαν την Δανάη
ξυπνούμε και κοιμόμαστε στην άθλια φυλακή μας,
ταξίδια σχεδιάζουμε για την ζεστή Χαβάη
ελπίζοντας στην γρήγορη αποφυλάκισή μας.

Δειλοί, οκνοί και άπραγοι, αιώνιοι δεσμώτες
κάποιου κρυμμένου, ζοφερού, πλατωνικού σπηλαίου
μηχανικά απευθύνουμε ξεψυχισμένες νότες
στα είδωλα ενός νεκρού από καιρό πανθέου.

Τις νύχτες σηκωνόμαστε απότομα θαρρώντας
πως ήχησαν τα βήματα του δεσμοφύλακά μας
και ύστερα προσμένουμε κρυφά αδημονώντας
το γύρισμα της κλειδαριάς και την ελευθεριά μας.

Ποτέ ποτέ δεν μάθαμε πως είμαστε ισοβίτες
ποτέ δεν μας το είπανε κι ελπίζουμε ακόμη
σε όσα πίσω κρύβονται απ'τους ψηλούς φεγγίτες
πως θά ῤθει μέρα να μας παν φεγγολουσμένοι δρόμοι.

Κι είναι φορές που κάποτε χρυσή βροχή τρυπώνει
στο χάλκινο υπόγειο της έγκλειστης Δανάης
και τότε μέσα στο κελί το σκοτεινό φυτρώνει
ολόλευκο της άνοιξης το πρώτο εντελβάις.

[Κατερίνα]

με πολύ δυνατό κομμάτι έκανες ποδαρικό Ααρών!!!

αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη η γραφή σου...

[Μαίρη]

Kαλώς όρισες Ααρών με το υπέροχο Ποίημα!!!!
Καλή συνέχεια!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καταπληκτικο!!!
Καλως ηρθες και καλημερα

[ermioni]

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

Γεια χαρά σου Ααρών ...

Μαζί με το καλωσορισες στην παρέα μας , επιθυμω να καταθεσω και τον θαυμασμό μου για τους εξαιρετους στίχους σου ...

[Ααρών Μνησιβιάδης]

Σας ευχαριστώ όλους θερμά για τα καλά σας λόγια!