ΑΘΑΝΑΤΕ ΒΑΣΙΛΗ

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Μονάχοι κι έρημοι οι νεκροί στα μαύρα καταγώγια

ν’ ακούνε βαρεθήκανε θλιμμένα μοιρολόγια

και στείλανε μηνύματα στο χάρο να τους φέρει

το πιο κοσμοαγάπητο τούτης της γης τ’ «αστέρι».

Κι αυτός το πήρε απόφαση να’ ρθεί μια νύχτα κρύα

να πάρει τον ντελικανή με τη φωνή τη θεία

που αν και στη γη τραγούδαγε τον άκουγαν στον Άδη

κι αραίωναν τα σύννεφα και το βαθύ σκοτάδι.

Σαν αστραπή ξεκίνησε κραδαίνοντας δρεπάνι

και με την πρώτη θέρισε τον άντρα το τζιμάνι

που απάνεμο τον είχανε παρηγοριάς λιμάνι

τον έραιναν γαρύφαλλα, θεό τον είχαν κάνει.

Εσύ που φεγγαρόλουστες μας έφτιαχνες τις νύχτες

τις όμορφες τις νότες σου στον κάτω κόσμο ρίχ’ τες

εδώ στη γη να γίνονται το γέλιο μας στα χείλη

για χάρη σου να σμίγουμε με μιας εχθροί και φίλοι.

Γειά σου γιατρέ στις λύπες μας, αθάνατε Βασίλη.

Τους έρωτες τραγούδαγε που χάθηκαν στο χρόνο

κι όλος ο κόσμος πήρανε χιλιάδες τόνους πόνο

σκληρή η ζωή τούς έδωσε της πίκρας τα χαστούκια

γιατί τ’ «αηδόνι» σώπασε και σβήσαν τα μπουζούκια.

Πως να ροδίσει η χαραυγή κι ο ήλιος ν’ ανατείλει

που ο θεριστής στην πίστα του κρατάει το Βασίλη;

Ο ίδιος ένας ήλιος ήτανε, μιαν αναμμένη δάδα

που στο χορό ξεσήκωνε τη μάνα μας Ελλάδα.

Με τη φωνή του τρέλανε το μαύρο μακελάρη

και για τη γη ροβόλησε μαζί του να τον πάρει

για να τον έχει δίπλα του γλυκόλαλο κανάρι

στις άγριές του θύελλες να βάζει χαλινάρι.

Εσύ που φεγγαρόλουστες μας έφτιαχνες τις νύχτες

τις όμορφες τις νότες σου στον κάτω κόσμο ρίχ’ τες

εδώ στη γη να γίνονται το γέλιο μας στα χείλη

για χάρη σου να σμίγουμε με μιας εχθροί και φίλοι.

Γειά σου γιατρέ στις λύπες μας, αθάνατε Βασίλη.

[ΧΑΤΖΗΣ ΡΟΛΑΝΔΟΣ]

Καλησπέρα και χρόνια πολλά.

Αυτό το στιχούργημά μου αφιερώνεται στον άρχοντα Βασίλη Καρρά.

Θα μας τον θυμίζουνε τα τραγούδια του.Παντού υπάρχει και πλανιέται,δεν ξεχνιέται, δεν ξεχνιέται, μια παράφραση από τραγούδι του Πάριου. Αιωνία του η μνήμη