Το δικό σου ασημένιο κηροπήγιο

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

Τα γυαλικά σου έμειναν στο ράφι

κι` εγώ πονώ.

Τα βλέπω χρόνια εκεί μαυρισμένα

γεμάτα σκόνη, θαμπά, από την

αχρηστία.

Τι να τα κάνουν τρεις άντρες?

Θυμάμαι στο σπίτι στο Καστρί

τα τραπέζια σου, με τα χρυσά

μαχαιροπήρουνα, που τάιζες

όλο τον κόσμο.

Κι` όταν ήρθαν τα δύσκολα όλοι

αυτοί οι ευεργεθέντες, εξαφανίστηκαν.

Χωρίς να θυμούνται ότι εσύ κι` ο  Κωστής

μόνο δίνατε. Σου έλεγα θυμάμαι, πάρε

ένα  ακριβό ταγιέρ και εσύ γέμιζες δώρα

συγγενείς και φίλους.

Τώρα μια ερημιά έμεινε πίσω, με δυο παιδιά

που δεν χρειάστηκε να παλέψουν ποτέ

για την ζωή τους.

Είσαστε βλέπεις, πλούσιοι καρδιά μου

κι` όλα άλλαξαν σε μια μέρα, όταν

χρεωκόπησαν το Κωστή.

Εσυ παιδεύτηκες μέχρι που μου

αρρώστησες βαριά και πέθανες.

Πέρασαν κοντά εννιά χρόνια τσιτσιρίσματος

όπως έλεγε κι` ο Κωστής.

Τώρα, είναι πια κοντά σου, θα έχετε καλή

παρέα.

Μόνο που να εδώ εκτός από το πόνο μου

έχω έννοια τα παιδιά.

Έγινε το κεφάλι μου μια σκέψη, ένας

λογαριασμός έγινε.

Πως θα μπορέσω να τα βοηθήσω να

σωθούν και τα γυαλικά σου.

Αγαπημένη Μεταξία.

Κ οιτώ το κηροπήγιο με τα επτά

άσπρα κεριά εδώ στην αετοφωλιά.

Άκου.Το γυάλισα και έλαμψε, έγινε

όπως τότε στο Καστρί. Το καμαρώνω

κι` ας πονούν τα φυλλοκάρδια μου.

Το δικό σου ασημένιο κηροπήγιο.