πραγματικός διάλογος

[Ιωαννης]

μεσημέρι καυτό , με βρήκε μπροστά σε ένα ταμείο

κ αυτή μετρούσε τα όνειρα της

 

ήταν μεγαλόσωμη ,με πλατύ οστεώδες πρόσωπο

και κοντά κατάμαυρα μαλλιά που συνεχώς

τακτοποιούσε βιαστικά στους  ώμους

 

η φωνή της λεπτή κ αδύναμη μιλούσε σιγά

σχεδόν εκλιπαρούσε

χωρίς να νοιάζεται εάν ακούγεται

 

ήταν σαφής όμως και συγκεκριμένη

αφήνοντας ταυτόχρονα μια αίσθηση οικειότητας

 

μας κλέψανε τα ονειρα μας,είπε στην διπλανή της φίλη

και στοίχειωσαν στο μυαλό μου

κρίση σου λένε..

τότε γιατί να ζούμε;

ποιο είναι ο σκοπός της ζωής;

ολοένα και πιο δύσκολο είναι

και μένουμε πάντα ξένοι

 

μόνο η απόλαυση του φαγητού έμεινε

δες γύρω σου ,μόνο  με το φαγητό λικνίζονται τ απίθανα όνειρά μας 

έλεγε κ ξανάλεγε κουνώντας ολόκληρο το ογκώδες σώμα της

μπρος κ πίσω..

ξαφνικά το ύφος της άλλαξε, τα φρύδια της έσμιξαν

αφήνοντας δύο τρεμάμενα αυλάκια να κυριαρχούν

στο άλλοτε ήρεμο πρόσωπό της

τα μάτια της έγιναν ολοστρόγγυλα ,φωτίστηκαν ξαφνικά

σαν να έβλεπε κάτι μέσα της πού θέριεψε κ έπρεπε σε αυτό βιαστικά

να παραδοθεί η να το παραδώσει

 

κοίταξε ,πρέπει από κάπου να κρατηθούμε, είπε

κάθε μέρα εδώ μετρώ τις σκέψεις μου, κάθε μέρα

το βλέπω στο βλέμμα των άλλων ….

και αυτοί με κοιτούν μα δεν με βλέπουν

 

- να τους το πούμε πάλι ,πρέπει να μας ακούσουν

να μας δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία, να ζήσουμε

τώρα ξέρουμε απο την έρμη ματαιότητα ονείρων

αλλά και τον ψίθυρο την νύχτα των φιλιών

 

αλλά σε ποιόν να το πούμε..

μάταια προσμένω κάποια επιστροφή

είπε σκύβοντας το κεφάλι με έμφαση δίνοντας μία αίσθηση

απόλυτης βεβαιότητας , ενώ μου έδινε την τσάντα

κ μέτραγε τα ρέστα στο ταμείο.

 

ήταν μια απλή ταμίας σε σούπερ μάρκετ

οι λέξεις αυτές με πλήγωσαν εντός μου 

δεν είναι τίποτα είπα

λόγια της στιγμής

πού άσκοπα μεγεθύνονται στο μυαλό μου

 

και ξεκίνησα γρήγορα για το σπίτι βάζοντας το ραδιόφωνο δυνατά

 

από τότε όλο κ πιο συχνά αντικρίζω πρόσωπα

με τις ίδιες ακριβώς λέξεις κ αισθήματα στο πρόσωπό τους

 

το λένε τα ματιά τους ,το περπάτημα τους

ο τρόπος που κινούν τα χέρια τους ,οι χειρονομίες τους

ο τρόπος που κοιτούν τις παλιές τους φωτογραφίες

προσπαθώντας να ψηλαφίσουν την ζωή τους ,να βρουν σημάδια

από ξεχασμένους έρωτες από καιρό λησμονημένους

 

δεν μπορεί είπα ,η ζωή είναι δώρο κ ελπίδα μαζί είναι δώρο

Θεού αλλά καλά κρυμμένο

να το δουν μόνο αυτοί που αξίζει

να το βλέπουν

να το χαίρονται και να το τιμούν αυτοί που ξέρουν και να ευφραίνονται..

 

 

μ αυτές τις σκέψεις βράδιασε η νύχτα την μέρα

κ οι σκιές απλώθηκαν στους δρόμους , έμοιαζαν να χορεύουν

 

τα παράθυρα έσκυψαν μέσα τους καταβροχθίζοντας ακόμα

και το παραμικρό ίχνος βραδινής λάμψης

 

μία μικρή γλυκιά μελωδία.. la califfa πλημμύρισε το δωμάτιό μου

κ εγώ παραδόθηκα ήρεμα για ακόμη μία φορά

με άνεση στις βραδινές μου

ψευδαισθήσεις

[Ιωαννης]

καλησπέρα φίλοι μου

το παραπάνω κείμενο 

είναι αρχικά εμπνευσμένο

απο πραγματικό περιστατικό

και είχε μικρές

μόνο επεμβάσεις από εμένα

ιδιαίτερα στο τέλος

ι.ζ

[Stauroula Chronopoulou]

******************************************************************

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ

ΓΙΑΝΝΗ 

ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΕΙ ΒΑΘΙΑ

ΤΙς ΨΥΧΕς ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ! ! !

ΕΥΓΕ  ΣΟΥ ! ! !

Ο ΕΠΙΛΟΓΟς ΣΟΥ ΓΙΟΜΑΤΟς

ΑΛΗΘΕΙΑ . & _

ΔΑΚΡΥΣΑ ...

ΛΑΜΠΕΡΕς ΙΟΥΝΗ ΕΣΠΕΡΕς ΜΑς ! ! !

ΓΕΙΑ ΜΑς ! ! !

*Λ Α Μ Ψ Η *

**************************************************************

[Παντελής]

τον άνθρωπο δεν κάνει το επάγγελμα, αλλά τα καμώματα του.

τιμή σου τα έργα σου.

καληνύχτα Γιάννη.

[Ντζούνης Κωνσταντίνος]

Δυνατό!

[Χαράλαμπος Γιαλαμάς]

Περιγραφή ζωής!