Φόνος Πρώτου Ονείρου

[Πολύφημος Κέρβερος]

Είναι πολλά τα χρόνια.

Και εμείς δεν “καταλάβαμε” τίποτα.

Δωσμένοι στην ευκαιριακά όμορφη στιγμήֹ

ανυποψίαστοι για το αθάνατο σαράκι

που σιγότρωγε την τρωτή ζωή μας.

Ω τι αχάριστοι που υπήρξαμε

επειδή την όμορφη στιγμή

αρπάξαμε σαν περνούσε -

Ω! Τι τεράστια η τιμορία που μας περιμένει!

Τώρα βουρ στο εύκολα τυχαίο

που θα μας σώσει από το ολικό φάγωμα.

Πανικός λιγάκι και μερικοί θρήνοι

για τα ανεκπλήρωτα όνειρα,

μα λογική – επακόλουθη αποδοχή.

Γιατί; χμ..

Γιατί η ζωή είναι στιγμή -

ο άνθρωπος λίγος για το σαράκι.

Μικρός θεός – όχι!

Παρά μόνο πέτρα και χώμα και σάρκα και φθύση.

Γιορτούλες, τελετές, στεφάνια, γραφιοκρατίες,

επιβάλοντες τυχαιότητες.

Αχ! Του νυφικού το αβρό χαμοσύρσιμο!

Της γραβάτας το μεθύσι!

Ω! Σώνομαι!

Ω! θα μπορούσα να σωθώ

κι εγώ, κι εσύ, κι ο άλλος.

Αγκάλιασε την ευκαιριακή τυχαιότητα

και αποσκότωσε το Πρώτο όνειρο.

Τυχαιότητα, τυχαιότητα.

Γελοίε, μην γίνεις θεός – σώσου λέμε!

Σώσου!

Μην κόπτεσαι τόσο για την αλήθεια, τα συναισθήματα,

για την πληγωμένη κάποτε αγάπη Μία.

Είναι όλα – μια σάρκα στη σάρκα

που σάρκα γεννά για να συνεχίζει η σάρκα!

Τα μάτια πίσω απ' τα μάτια μην εξερευνείς.

Τα μάτια είναι μόνο μάτια!

Κόρες, ασπράδια, ίνεςֹ κόχες που αδιάζουν στο τέλος.

Τίποτα, τίποτα.

Σώσου!

“Και στα δικά σας! Και στα δικά σας!”

Και τα χρόνια είναι πολλά.

Κι εμείς τίποτα δεν καταλάβαμε.

“Στα δικά σας! Στα δικά σας! Δεν πειράζει”

Δεν πειράζει.

Αρκεί από το σαράκι μη φαγωθείς ολόκληρος.

Αρκεί πρωτίστως την “ασφάλεια” να εξασφαλίσεις.

Το κενό από της ανθρώπινης αδυναμίας σου

το κατάλοιποֹ Αυτό να καλύψεις προέχει.

Μα στον “άφταστο”, προερχόμενο

από την ανθρώπινη αδυναμία σου στόχο,

ούτε ένα στεφάνι επικήδειο.

Ξέρεις, ξέρεις.

Θες ένα δεύτερο ζευγάρι χέρια

κι ένα δεύτερο ζευγάρι μάτια

γιατί απλά και μόνο

η ζωή μοιάζει απαιτητική.

Δεν έχει σημασία αν τα χέρια και τα μάτια

μείνουν για πάντα ξένα.

Φτάνει απλά να μπορούν να πιάνουν και να βλέπουν.

Να είναι τα χέρια – χέρια

και τα μάτια – μάτια.

Δεύτερα ζευγάρια χέρια και μάτια

αλληλοχρειάζοντε τόσο δίκαια και απαίσια.

Αποσκότωσε το Πρώτο όνειρο

τον Πρώτο στόχο τον όχι μοναδικό

αφού ο άνθρωπος τελικά – λίγος για το σαράκι.

Ω και στα δικά σας! Βέβαια, βέβαια.

Γιατί όχι!

Το σαράκι να μην μας προλάβει!

Ή τέλος πάντων από σαράκι να μην τρωγόμαστε.

Ας μας ροκανίζει την ζωή -

η ζωή η άδεια της αλληλοχρησιμοποίησης.

“Μόνος σου, ούτε στην παράδεισο!”

Αχ... τι ταιριαστή παρατήρηση!

Συμφωνώ: “Έτσι κενός – μονάχος, ούτε στον παράδεισο -

κάλιο στην κόλαση μα συντροφευμένος!”

Ω! Τι σοφή, βαθιά αλήθεια!

Τόσο βαθιά που το σαράκι

αδυνατεί να την βρει

και δυστηχός γι' αυτό απ' το σαράκι τρώγεσαι.

Και θα τρώγεσαι... και θα τρώγεσαι...

Γιατί στην παραδεισένια κόλαση λύγισες

και εύκολα στον φόνο ενέδωσες.