Η αυλαία

[Γιάννης Καραντώνης]

Ανοίγει η αυλαία. Ο κόσμος κάθεται στη θέση του
Σα μια σειρά στρατιωτών. Αμίλητοι, αγέλαστοι.
Θεοί που στο τέλος θα σε κρίνουν.
Η αυλαία έκλεισε. Άλλη μια επιτυχημένη παράσταση.
Για άλλη μια φορά δεκάδες κόσμου θα σου σφίξει το χέρι.
Εσύ θα φορέσεις το χαμόγελο και θα τους κοιτάς.
Δίχως να ξέρεις τι είναι αυτό που αντικρίζεις.
Πήρες τη δόξα που με λύσσα και μανία κυνηγούσες.
Ξεχνώντας τι θα πει αγάπη, τι θα πει ιδανικά.
Οι άνθρωποι σε θαυμάζουν. Κι όμως.
Τους κοιτάς με λαχτάρα.
Προσευχόμενος να ήσουν κι εσύ ένας από αυτούς.
Ένας από τους θεατές σου. Εκείνη θα φύγουν αγκαλιά με τις παρέες τους.
Όσο εσύ θα απομένεις πίσω μέσα σε ένα άδειο θέατρο,
Κοιτώντας τα χρόνια που πέρασαν από μπροστά σου.
Μέχρι τι στιγμή που θα ξανά ανοίξει η αυλαία.