Η Εξίσωση.

[Αρτέμης Αξαρλής]

 Λυπάμαι… Αν τη μοίρα μου

καθόρισαν οι  άλλοι

αφήνοντας  από παιδί

να  ζω, σ΄ έντεχνη πλάνη,

  σε κοινωνία  ιδανική

λεύτερος  δήθεν, θα μαι

και, πουπουλένιο σύννεφο,

θα έχω να κοιμάμαι,

με φίνο κλινοσκέπασμα

και, έπαρση σπουδαίου

σ’ ευδαιμονίας όνειρα

τον ύπνο του δικαίου…

Οπότε, οι ενδοιασμοί,

σε μάτια υπνωτισμένα,

θα παραμένουν εσαεί

αφηρημένη,  έννοια.

.

Λυπάμαι…  Συρματόπλεγμα,

τριγύρω,  σκύλοι, τρέχουν

τη κάθε αθώα κίνηση 

κάμερες, την ελέγχουν

μέχρι και, τη παρόρμηση

να φύγω,  ν’ αποδράσω

το ευνουχισμένο μου μυαλό

την αναστέλλει , πάσο..

Έτσι, γυρνώ εσώκλειστος,

σ’ αμαρτωλό τοπίο

κατεστημένο, συμπαγές,

κλειστό ιερατείο

όπου,  ωχριούν τα μάτια μου

θυμός, με περιβάλλει

 μ’  ανάθεμα  η  συνείδηση

  σιωπά και, με …προσβάλει…

.

Γιατί, αποφεύγω  σκόπιμα

να βγω και, να κραυγάσω

να στηλιτεύσω  τ’ άθλια

βρωμιές να ξεσκεπάσω,

για κάθε  σάπιο, απαίσιο,

φτηνό η τετριμμένο

μόνο, σφυρίζω αμέριμνα

κι’ ας  θέλω να.. ξεράσω…

Χώρια μέσα στο θέατρο

 αυτό, του παραλόγου,

τη στέρηση του πνεύματος

την  ένδεια του λόγου

να υπερτερούν  απέναντι

άξιων η δικαίων

ρόλους,  πληρώνω ατάλαντων,

γελοίων και, χυδαίων.

.

Λυπάμαι…  Αν  προσποιητά

 ανούσια, γελάσω

στα ουσιώδη προσπερνώ

τη …κάνω, μη κοιτάξω

προσθέτοντας  ταφόπλακα

  στη μνήμη να ξεχνάει

  γιατί, ευνοώ τ’ ανήθικα

  κι’ ευθύνες  μη ζητάει …

Σαν εξυμνώ,  αυλοκόλακες

να, με διαφεντεύουν

απάτριδες  η  αναιδείς,

  στη κορυφή  ν’ ανέβουν

οσφυοκάμπτες,  κόρακες,

γύπες, που σάλια εκκρίνουν,

σ’ ότι αρπάξει  ο κώλος τους,

σαν τρώνε η σαν πίνουν.

.

Λυπάμαι… Ενώ, χάνονται

 τα έθιμα, τα ήθη

μ’ αλαλαγμούς,  προστρέχουμε

 αφηνιασμένα πλήθη,

σε  πενιχρά  θεάματα

σαχλά, μήπως τη …βρούμε

όπου,  μας  ειρωνεύονται

μα,  εθελοτυφλούμε… 

Προτρέποντας  να ευδοκιμούν

σπόροι κακού αφθόνως

μαζί, με μπόχα, αποστροφή,

αηδία  αλλά,  συγχρόνως

ξεπλένοντας  ως πόντιοι

τα χέρια μας  Πιλάτοι,

αποποιούμαστε ενοχές,

για τα φρικτά μας,  λάθη.

.

Λυπάμαι … Αν  η αγνότητα,

 σκοπίμως  μένει  μύθος,

για να  προάγεται αφειδώς

το θράσος , απ’ το ήθος

αμφισβητώντας  το αληθές

στη σκιά να ξεθωριάζει

προβάλλοντας το κίβδηλο,

γνήσιο  να φαντάζει…

Έτσι, με μάσκες ιλαρές

  γεμάτοι  αυταπάτες
 αιδούς .. Αργείων σιωπή,
 κρατάμε στις απάτες
και,  όσα ανοσιουργήματα
προωθούνται από  …Εφιάλτες

ως, έξτρα  αριστουργήματα,

για… Έλληνες,  μαλάκες!

.

Λυπάμαι… Για όσα ψέματα

 κατά συνθήκη λέμε

μπιζάροντας  τ’ ανήθικα

τριγύρω,  αντί να κλαίμε

που οδεύουμε  ολοταχώς,

στη κατηφόρα …αλφάδι

πίσω, από ανάξιους αρχηγούς,

σαν άμυαλο κοπάδι…

Δίχως αντίσταση  επαρκή

χωρίς,  πυγμή  η  γνώση

φτάνει,  στο γκρεμοτσάκισμα

να εισπράξουμε τη βρώση

επικροτώντας  ρέμπελους,

παλιάτσους  δίχως  τσίπα

ανέντιμους  επιρρεπείς,

του τύπου, είπα -ξείπα .

.

Λυπάμαι… Που ιδιοτελώς,

χειροκροτούμε αθλίους

τυχάρπαστους, ανεύθυνους

 παρείσακτους,  αχρείους

παρ’ όλα αυτά το πάθημα,

δε μας πτοεί, στα ίδια

εκ’ των υστέρων βρίζουμε

μας  πρήξατε, τ’  αρχ….

Κοιλιόδουλοι, ρεντίκολα, 
φτηνοί αεριτζήδες,

μία ζωή απ’ το αίμα μας

  ρουφάτε, νυχτερίδες

ωστόσο,  απ’ τα κέρατα,
δε πιάνουμε το ταύρο

προσφέροντας τη πλάτη μας

να παίζουνε, μπιλιάρδο.

.

Αλήθεια… Πως, αντέχουμε

να  βλέπουμε καθρέφτη

αφ’ υψηλού και, νιώθουμε

  πολίτες όπως πρέπει

εφ’ όσον οι αξίες μας,

 στη πράξη αναιρούνται

  αλλιώς, με ποια εξήγηση,

 σ΄ εκείνους που στερούνται…

Χαρίζουμε μηδαμινό,

παρηγοριάς  μεράδι

και, δίνουμε δικαίωμα

των σκουπιδιών οι κάδοι

να ορθώνονται ανάχωμα,

στη πείνα που θεριεύει,

προσφέροντας στη παρακμή,

..γιάφκες, να ελλοχεύει!

.

Λυπάμαι… Το μοτίβο αυτό

  επιεικώς  συνήθεια

αναδεικνύει  προφανώς

τη  ποιό στυγνή, αλήθεια…

Αλήθεια, πανανθρώπινη

  που ελπίδες, δεν αφήνει

σφραγίζοντας  διαχρονικά

τη φράση… Είμαστε κτήνη!

Για τούτο, ας σκεφτεί καθείς

πριν κλάψει η γελάσει

αξίζει  τ’ αποτέλεσμα

να το διασκεδάσει,

καθόσον η  εξίσωση

αν και, παροιμιώδης

Δύο  επί  ένα, εις φέρετρο

μας θέλει… Μνημειώδεις!

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!