Έλεγαν,γελούσαν

[Αδαμοπουλου Γεωργια]

νεραϊδες,ξωτικά θεριά
τότε που είμαστε παιδιά
στα μαύρα οι μάνες συζητούσαν
μας τρόμαζαν κι’αυτές γελούσαν

οι μοίρες,λέγανε τρείς μέρες
μοίραιναν στις φασκιές μωρά
για μας,πράγματα φοβερά

λέγαν,στο ρέμα οι νεράϊδες
στ’άσπρα βγαίνανε τα βράδια
κι εμείς κρυμμένα στα φουστάνια

λέγαν,για κείνο το στοιχειό
που ήταν απάνω στο βουνό
κεφάλια είχε δεκατρία
φωτιές,πύρινες ξερνούσε
φόβος και τρόμος μας περνούσε

φωνές μέσα απ’τα μνήματα
βγαίναν τη νύχτα πεθαμένοι
και οι πιο πολλοί αδικημένοι

κρώζαν,το βράδυ κουκουβάγιες
συμφορές,φονικά τρομάρες
προάγγελος ήταν θανάτου
σταυροκοπιόνταν πάνου-κάτου

λέγανε τόσα για μαγίστρες
σαπούνια,τρίχες,κουβαρίστρες
στο χώμα μέσα φυτεμένα
δε μας λυπόνταν τα καημένα

σεριάνι βγαίνανε φαντάσματα
και μεις στις μύξες και στα κλάματα

στο ρέμα του μπαλωματά
έβγαινε ο δράκος με μπαλτά
τέσσερα είχε τα μάτια
τέρας,με βροντερή φωνή
και μεις τα έρμα προσοχή

έλεγαν έλεγαν γελούσαν
κι’από τα ρέματα περνούσαν
μόνο εμείς,τότε μικρούλια
φοβόμαστε τα νυχτοπούλια

ο γκιώνης μέσα στο σκοτάδι
φάντασμα,ήρθε να με πάρει
κατουρημένα τα βρακιά μας
στοιχειά και δράκοι στα ονειρά μας

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

πες μου Γεωργία, ποια από τις δύο πρέπει να είναι νεκρή, η Σφήγκα ή Ιοκάστη; 

[Παντελής]

για αυτό γίνανε οι ποιητές νεραϊδομαγεμένοι...