Ενδείκτες (απόσπασμα)

[Δημήτριος Γκόγκας]

οι μυροφόρες

Χαμένες οι μαυροντυμένες μυροφόρες των Ευαγγελίων
σ΄ ένα ατροφικό πελαγίσιο σχήμα.
Τα ορθάνοικτα στόματα παίζουν γυμνά με το υπογλώσσιο χάπι.

Δεν λοιδορούν για τα δάκρυα που έπεσαν στο κενό της Άνοιξης.
Δεν θυμίζουν να θυμίζουν στους αυτάρεσκους τη ματαιότητα.
Κυματοδαρμένοι σ΄ ένα κελί εντός και στην πλώρη άφωνοι.
Έρωτες ματιές, κορμιά κουκλόσπιτα στη κτήση του ανθρώπου.

Φωτισμένη μπροστά η ανάμνηση
εγκυμονεί ευγένεια κάτω απ τα ρυπαρά βάρη των ανθρώπων.
Νωρίς, πριν ο ήλιος καρπωθεί την απληστία του
οι αντίλαλοι των πρωινών φωνών,
ναυαγοί στη φυγή των ονείρων.
Διπλοτυλιχτά στις άκρες των τσεμπεριών τα τάλαντα
κι οι μυροφόρες κλαδεύουν τους εφιάλτες.

Ο μοτοσικλετιστής

Την ενάτη πρωινή ώρα τον είδα ξανά.
Γυμνό να κάθεται στο βρεγμένο των παράλιων.
στην ιστορία των ερείπιων και των αρχαίων κάλων.
Είναι νεκρός.
Ο άνδρας στεγνός από τα γήινα
μοιάζει να μην τον θέλησαν να μην τον αγάπησαν ποτέ.
Κοιτάει το πέλαγος με ένα αναπάντεχο ερωτηματικό.

Διαλέγω τη γραμματοσειρά που μου ταιριάζει
καλλιγραφώ,
και μπήγω στην άκρια της καρδιάς
και του απέραντου, το ερωτηματικό.

[Παντελής]

πίστευε και ερεύνα όσο γίνετε στα ανθρώπινα μέτρα του καθενός χωρίς να περιμένουμε μια ολοκάθαρη απάντηση.

καλε φίλε Δημήτρη ευχαριστώ για την προσοχή, μα θέλω να σου πω όταν έγραφα τον Ιουδά, ο ουρανός ξαφνικά το δειλινό από γκρίζος έγινε κατακόκκινος και τρόμαξα και αναθεώρησα κάποια πράγματα στην γραφή μου.

καληνύχτα να έχουμε