Πεταλούδες.

[Αρτέμης Αξαρλής]

Κάποτε, αποφάσισες

να κλείσεις τη καρδιά σου

ήθελες , επτασφράγιστη

να μείνει, μια ζωή

μα πάνω, στη βιασύνη σου,

στα σκόρπια όνειρα σου,

δεν  πρόσεξες ,μια αμυδρή

ελάχιστη,  ρωγμή.

 

Αργότερα, κάποια στιγμή

από τα δάκρια σου

που, στάλαζαν βράδυ, πρωί ,

στην  χαραμάδα αυτή,

ένα σποράκι φύτρωσε

σποράκι, απ’ τη  ματιά σου,

και, λουλουδάκι άνθισε

κει, στην  μικρή ρωγμή.

 

Ευθείς  αναρωτήθηκες

μες  την αραχνιασμένη

καρδιά την επτασφράγιστη

πως,  να συνέβη αυτό?

Δεν  …ήξερες?  Ο έρωτας,

μορφές  αλλάζει  σχήμα,

πρώτος μυρίζει τους ανθούς

όταν,  μοσχοβολούν…

 

Κι’ αν απορείς, για την μικρή

ρωγμή που, είχες  αφήσει

έπρεπε, να σιγουρευτείς

γιατί, δεν είχε κλείσει.

Αυτό, συμβαίνει πάντοτε,

με τις …νεκρές  καρδούλες,

σαν ποτιστούν κι’ ανθίσουνε…

Γεμίζουν  πεταλούδες.

[Παντελής]

καλημέρα φίλε Αρτέμη πήρα θάρρος με το ποίημα σου,

να είσαι καλά και να έχεις ανθρώπινα συναισθήματα στην ζωή σου και στην τέχνη.

[Nefeli riga]

Πόσο ομορφο.!!!!! και τι να σχολιάσω.!!

Ανθρώπινα συναισθήματα /που γράφει και  Παντελης/

ειναι ξέχειλο το ποίημά σου.!!!

Καληνύχτα.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!