Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ελπίζω…!

Στα …εκτελεστικά όργανα του παρορμητικού μου αυθορμητισμού ευθύνες, δεν δύναμαι να επιρρίψω.

Συμβουλές ίσως, μπορώ να επιδώσω δίχως ωστόσο να είναι σίγουρο ότι, θα εισακουσθώ!
Παρ’ ότι, εμπειρίας …ανθρώπινης οι ταπεινές μου εισηγήσεις εν’ τούτοις , δεν καθιστούν ανενεργές, διανοητικές υπερβολές και, αν προσωρινά αναστέλλουν ανοησίας τα αυτονόητα, επιρρεπείς οι πράξεις στην έπαρση της αλαζονείας, με ανυπακοή εξακολουθούν, να αμύνονται.
Πάμπολλες φορές … οι περιαυτολογείς αιτιολογίες μου εκ’ του αποτελέσματος , ανεπαρκείς κρίνονται.
Παρόλα αυτά: Ποιος?
Εαυτόν καυτηριάζει, εάν λάθη του, αποδειχτούν?
Ποιος?
Προθέσεις του απαρνείται δίχως, συσκότιση της γνησιότητας?
Σε κάθε περίπτωση, στην προσθαφαίρεση παθών εκ’ των υστέρων, κρίνονται συμπεριφορές αλλά …ο παρανομαστής συγγνώμη ως προϊόν υποκριτικής πλέον ευτέλειας ανεπανόρθωτα, διακωμωδεί τις αδικίες…
Οι λόγοι , ενίοτε …υπολογιστικοί .
Τα συμφέροντα, υπερισχύουν πανίσχυρα.
Η αγάπη, δούναι και, λαβείν στο πεζοδρόμιο!
Το χρήμα επιτυχώς, υποδαυλίζει την αμετροέπεια εκμαιεύοντας, τυχάρπαστες αποφάσεις …
Δυστυχώς!

Όσο η λογική, καθοδηγείται από το παράλογο, επιτρέποντας στην αφροσύνη

να εξαπατά την σύνεση, τότε…

Κάθε θυσία, θα λοιδορείται από την αχαριστία

εξαναγκάζοντας την ευγνωμοσύνη, να επικαλείται την σιωπή!

Όσο η υπεροψία ποδηγετεί την ορθή σκέψη δίνοντας βήμα στην παράνοια

να προωθεί το αναληθές, τότε…

Το ενάρετο, βαλλόμενο δια της κακοήθειας,

θα ενδυναμώνει της απερισκεψίας την παράκρουση!

Κι’ όμως…

Δρω, όπως καθένας.
Απαιτώ, όπως όλοι.
Πεπεισμένος για προνόμια, αντιστέκομαι στην άδολη προσφορά και, συνδιαλέγομαι αποκρουστικά, μεταφέροντας το μέρισμα ανευθυνότητας στις επερχόμενες γενιές.
Ανεπιτυχώς, με …αδύναμο πνεύμα, τούτη διέσχισα εσωστρεφή ζωή, δίχως να …μάθω!
Διακαώς, διατηρώ επιθυμία έστω κι’ αν, ανήθικου βάρους, τιμωρία υπομένω…
Στην πλήρη απελευθέρωση από την μιζέρια , ηδυπαθούς ύλης …
Προς διάνοιας, όποτε στο επίπεδο προσχωρήσω, ενός υπέρ αληθούς, γίγνεσθαι.
Ελπίζω…!