Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Κήπος του Έρωτα

Θέλω χάμω να την ρίξω,
Στου έρωτα τον κήπο,
Τα ρούχα της να σκίσω,
Το απαλό της στήθος να αγγίξω.

Να βυθιστούμε στου έρωτα την αγκαλιά
Και μες του ανέμου την αντηλιά,
Να γίνουμε σώματι και ψυχή δοσμένοι
Κ’ η ηδονή μας να στάζει μέλι.

Όταν την αντίκρισα για πρώτη φορά,
Ο έρωτας χτύπησε την πόρτα μου ξανά,
Τα υπέροχα της μάτια σαν με κοιτούν,
Την ζωή μου ανέμελα κυβερνούν.

Το κορμί της είναι φλογερό,
Θεέ μου πώς να αντισταθώ;
Θέλω τόσο πολύ να την φιλήσω,
Τα δάχτυλα μου στη χαίτη της να βυθίσω.

J. Tranquillo
(23/11/2009)

Προβολές: 100

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 3 μέλη

Σχόλιο από τον/την Δημήτριος Γκόγκας στις 25 Αύγουστος 2013 στις 8:44: η ποίηση είναι ένας δρόμος μοναχικός και ...μοναδικός για τον καθένα. Ίσως να είναι και μιά άλλη ζωή παράλληλη με αυτή που ζει. Σημασία έχει να εκφράζετε ο ποιητής με την όποια δύναμη της γλώσσας του......καλημέρα σας.

Σχόλιο από τον/την Πάρης Παπανικολάου στις 25 Αύγουστος 2013 στις 17:50: Καλησπέρα και θα συμφωνήσω μαζί σας! επίσης και με την συναισθηματική, ψυχική κατάσταση που βρίσκεται. είμαι της άποψης η δημιουργία κάποιου να μην περιορίζεται από ηθικούς, κοινωνικούς φραγμούς η οτιδήποτε άλλο, περιορίζει την έμπνευση του έτσι με αποτέλεσμα να μη μπορεί δώσει τα μέγιστα σε ένα έργο.