Ένα κενό

[Πάρης Παπανικολάου]

 

 

 

 

Ένα κενό που κοχλάζει μια παγωμένη βραδιά,

Είναι η απαισιοδοξία μια κατακλυσμιαία κιβωτός,

Μια μελαγχολία σκληρή νοιώθει η καρδιά,

Ένας θεός ανήμπορος γνωρίζει πως θα περάσει κι ο πόνος αυτός.

 

Ένα πάθος ανεκπλήρωτο πλανιέται,

Στου ανέμου τα ύψη μιας σκουρόχρωμης οπτασίας,

Πελιδνή η ζωή ρηχή κ’ ανεμοδαρμένη,

Που λαχταρά απεγνωσμένα, την τέρψη μιας επίγειας ουτοπίας.

 

Τι έρωτας, τι θάνατος, όλα της μοίρας βάσανα,

Τι κι αν ο θάνατος σήμερα η αύριο αν έρθει,

Σίγουρα δεν θα μας έβρισκε προετοιμασμένους,

Σαν ένα κορμί στο λήθαργο ανήμπορο να επανέλθει.

 

Ένας τάφος άδειος σκοτεινός είναι η ζωή,

Ένα γινάτι αδειανό μέσα στου χάους τα πάθη,

Η δροσιά του νεκροταφείου να μας παρηγορεί,

Σε ενός παράδεισου η κόλασης τα βάθη.

 

Γιατί να είναι η ύπαρξη μια ανιαρή, βλάσφημη,

Τρομακτική εμπειρία ζώντας για να υποφέρεις;

Απ' τις χαρές και ανίες που βιώνεις σ’ ένα ατέρμονο σύμπαν,

Με ματιές οδύνης σιωπηλές, διαπεραστικές, καθώς αργοπεθαίνεις.

 

 Το μνήμα δίχως σταυρό που άφησε ο χρόνος,

Παρατώντας ένα κορμί σκελετωμένο,

Κάτω απ' το υγρό χώμα του εβένινου φερέτρου,

Πλακώνοντας άλλο ένα σώμα χωρίς οίκτο ξεθεωμένο.

 

Το κενό κόχλασε σαν πλήθος που αναβράζει,

Στου ερέβους τα ύψη όπως η λαίλαπα εχάθηκε,

Μια ματιά στο παρελθόν μ’ ένα μέλλον πεθαμένο,

Ανιαρό παρόν μες τον μανδύα της λύπης δειλά εκρύφτηκε.

 

Είναι η αβεβαιότητα μια σκληρή τιμωρία,

Ένα συναίσθημα παγερό καθώς αργοπεθαίνεις,

Ένα ταξίδι στα κάτεργα αποπροσανατολισμένο,

Σε μια μοίρα άπονη κουφή που ζεις για να πεθαίνεις.

 

 

 

J. Tranquillo

19/07/2013

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

καλημερα

[Παντελής]

κουφάλες νεκροθάφτες δεν πεθαίνουμε ποτέ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Πάρης Παπανικολάου]

Αμε δε πεθαίνουμε ποτέ!!