Το αντικλειδι

[Μάνια Λιακου]

Μονο μια ματια στην ψυχη σου

φτανει να σκορπισει τα κρυσταλλα της θλιψης

σαν μαγεια σπανε στο ολοφωτο σκοτος της αμαθειας

κρυβονται πισω απο τα δενδρα της σιωπης

φοβουνται το αντικρισμα της αληθειας

χανονται μπροστα στα ταραγμενα ματια σου

γινονται σκιες που θες να αντικρισεις

χανεις το βημα σου σ'αυτη τη σκεψη της αγωνιας

Μα ενα ολολαμπρο λουλουδι 

σαν αστρο εμφανιζεται στο δενδρο της σιωπης

ονοματεπωνυμο δεν εχει

ευκολο να εννοηθει

Ελπιδα ,Σωτηρια το ονομα του

ο καθενας μπορει να το βρει

η αληθεια, μοναδικος οδηγος 

για να περπατησεις το δυσβατο μονοπατι

στο σκοτος της αμαθειας

Αρκει να προσεγγισεις το φωτεινο σημαδι

Αυτο που χρειαζεσαι;

το δικο σου αντικλειδι 

για να ξεκλειδωσεις τον κιβδηλο κοσμο!

[Δημήτριος Γκόγκας]

Καλο μεσημέρι κυρία Λιάκου. Ωραία γραφή με συνεχή ροή ωραίων λέξεων. Δημιουργείτε την ατμόσφαιρα συναισθημάτων που πιθανόν να επιδιώκετε. Μπράβο σας.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

[Τσιανος Τακης]

πολυ καλο!!!

[Παντελής]

καληνύχτα καλή μου.