Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ευθύνη.

Μοιάζει η   ζωή, τόσο μικρή,   να με …χωρέσει
…και, προσδοκώ, στον θάνατο
μα, θα την ζω όσο μπορώ γιατί, μ’ αρέσει
δίχως ν’ αφήνω, ούτε σταγόνα της, να πέσει.
Θα αντιστέκομαι, στην πρόθεση, να …φύγω
κάθε ανάσα μου γι’ αυτήν, θα …ξετυλίγω
ώσπου η συντέλεια, στα δυο με διαιρέσει
…κι’ ίσως , με κάνει αθάνατο.

Μες το κορμί , π’ είναι φτηνή ανακολουθία
σαν …νοικιασμένο, υπόγειο
ακολουθώντας, ειδική διεργασία
φωλιάζω εκεί, σε μυστική τελετουργία.
Όπου, επενδύω στο ασίγαστο μου πνεύμα
με εγκαρτέρηση στο άσπιλο, το νεύμα
σαν με καλέσει, με περίσσια ευαισθησία
σε …στάδιο, απόγειο.

Πίσω απ’ το βλέμμα, που εστιάζει στο ωραίο
κι’ αντανακλά, την φήμη μου
πάλλει η διαίσθηση για   εκείνο, το   μοιραίο,
που υπονομεύει την ζωή, σκότος   σπουδαίο.
Στο περιδίνισμά του όχι αδίκως, συνυπάρχω
και, με απόθεμα ψυχής , συνυπογράφω
υπερτερώ γιατί, με οπλίζει το χυδαίο
αντίκρισμα, ευθύνης μου.