ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ

[Celestia]

ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ


Ήρθε το φθινόπωρο…
Τα φύλλα πέφτουν απ’ τα κλαδιά..
Τα βήματα μου αθόρυβα
άσκοπα μέσα στη σιωπή,
με πάνε σε μονοπάτι άγνωστο
να βρω ένα χαμένο βασίλειο,
κρυμμένο πίσω από τα δένδρα..

Ανήμπορη πια να περπατήσω
σέρνομαι στο μονοπάτι,
που θα με οδηγήσει εκεί ..
Μα βυθίζομαι σιγά- σιγά
στο αδηφάγο έδαφος….

Ποτέ, ποτέ …
Ακόμη και η πιο νοσηρή φαντασία
δεν έχει γεννήσει τέτοια πλάσματα…
Που κατασπάραξαν τα όνειρα μου…
Τα έδωσαν τροφή στην θλίψη…

Άφησε τα χέρια μου να παίξουν,
άσπρα πλήκτρα, μαύρα πλήκτρα….
Να γράψουν ένα βιβλίο μοναδικό
για ένα κόσμο που δεν υπάρχει..
Ένα παραμύθι να με κάνει…
Να τρέμω σαν την φλόγα του κεριού…
Σαν ένα λουλούδι μες τον πάγο…
Σαν ένα μονόκερο που στέκεται
στο τέλος του ουράνιου τόξου
θαμπωμένος από τα χρώματα…

Η σοφία σου σκλαβωμένη
στην δική μου αδυναμία
είναι ανύπαρκτη πια
δεν μπορεί να ξεφύγει
από πουθενά….

[Celestia]

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Πολύ ωραίο !!!!!!

Με περιεχόμενο που προβληματίζει...

Μακάρι μέσα στις συμπληγάδες της θλίψης

να δίνονται μαθήματα  αναγνώρισης σφαλμάτων

διόρθωσης των  κακώς κειμένων και στο εξής

στα συντρίμμια των λαθών να αναδύονται 

χρώματα κυκλάμινων και πολύχρωμων ανθέων...  

[Στιχοπλάστης]

'

Υπομονή.., έρχεται η άνοιξη ...

[Ειρήνη]

Αυτό που αγαπώ πάνω απ' όλα είναι οι εικόνες σου! Οι θαύμα εικόνες!!!!

Πίνακες με ζωγραφισμένο το συναίσθημά σου , ομορφιά μου!!!

[NO]

Πραγματικά εδώ ο τίτλος τα λέει όλα από μόνος του. Και άτιτλο να το είχες αναρτήσει τον ίδιο τίτλο θα έδινα κι εγώ, το πολύ πολύ να το έλεγα απλά θλίψη. Το θέμα είναι ότι η θλίψη εδώ κυριαρχεί απόλυτα, μια θλίψη που σε παγώνει, σε τρομάζει και σε λυπεί, καθώς βγαίνει από κάθε στίχο και από κάθε λέξη του ποιήματος. Θλιβερά υπέροχο. Δεν νομίζω να υπάρχει κάτι παρόμοιο που να μπορεί να συναγωνιστεί στην θλίψη το παρόν. Η κατακλείδα του δε, με έκανε να νιώσω και μία απογοήτευση ή μια απελπισία που κρύβεται στις λέξεις, όταν η ανθρώπινη αδυναμία, καταφέρνει να σκλαβώσει και αυτήν την σοφία και να την κάνει ανύπαρκτη. Δεν ξέρω τι σε ώθησε να γράψεις ένα τόσο μελαγχολικό ποίημα, αλλά δυστυχώς πρέπει να ομολογήσω ότι μου άρεσε υπερβολικά το αποτέλεσμα. Εύχομαι να ήταν απλά μια ποιητική ιδέα. Σε συγχαίρω επειδή κατάφερες να μου μεταδώσεις τόσο ζωντανά, έστω και αυτό το αρνητικό συναίσθημα της θλίψης

[αισχυλος]

υπεροχο!!!!!!!!!!!

[Nefeli riga]

Ανήμπορη πια να περπατήσω 
σέρνομαι στο μονοπάτι,
που θα με οδηγήσει εκεί ..
Μα βυθίζομαι σιγά- σιγά
στο αδηφάγο έδαφος….

Θλίψη, θλίψη, θλίψη.  Και μέσα από αυτήν την απέραντη θλίψη βγαίνει ενα ΥΠΕΡΟΧΟ θλιμμένο ποίημα. 

Εύχομαι -όπως γράφει και ο φίλος μας Άφωνος- να είναι μια ποιητική ιδέα> 

Έξοχο.!!!

[Παντελής]

έχει και το ρόδο αγκάθι,

είναι ανθρώπινα τα πάθη.

μακάρι νέοι μα τον άγιο,

να μη χάσουμε το κουράγιο.

 

εξαίσια τα άνθη της θλίψης σου,

μα θέλω να είναι μια έμπνευση φίλη Γκρατσιέλα.