Μακάβριαι Εν Τάφω

[Πάρης Παπανικολάου]

Η αγαπημένη μου ήταν γυμνή όταν αντίκρισε

Τον θάνατο στο κατώφλι της, τα μάτια της ορθάνοιχτα

Καθώς την έπαιρνε ο χάρος, το κορμί της ριγμένο στο κρεβάτι του πόνου

Συναντώντας στο υπερπέραν τους Βερλαίν και Ρεμπώ

 

Το κορμί της θεσπέσιο ακόμη κι άψυχο τις πρώτες στιγμές

Του θανάτου της σαν το αντικρίζω, εύχομαι η στιγμή που σε κοιτώ

Να βαστάξει αιώνια, πριν αρχίσεις και γίνεσαι Αγάπη μου

Τροφή για σκουλήκια και βρωμόνυμφες

 

Πάνω από του τάφου σου το κυπαρίσσι θα ‘μαι δω

Το μνήμα σου το μαρμαρένιο θα γίνει συντροφιά μου

Και τα λουλούδια του τα ανθισμένα θα περιποιούμαι

Ώσπου ο χάρος λυπηθεί την μοναξιά μου και πλάι σου με φέρει

 

Έρωτα μου, γιατί μου το κάνες αυτό; Πλέον μακριά σου

Δε μπορώ να ζήσω, θυμάσαι τις νύχτες που περάσαμε μαζί;

Εκλιπαρώ να έρθω γρήγορα κοντά σου, έπειτα οι ψυχές μας

Να ενωθούνε και πάλι για πάντοτε μαζί 

[Πάρης Παπανικολάου]

Γεια σας και καλώς σας βρήκα! Έστω και καθυστερημένα η απάντηση μου!

Ανεβάζω ένα απαισιόδοξο ποίημα μου όπως προδίδει και ο τίτλος επηρεασμένο από Καρυωτάκη, ο αγαπημένος μου ποιητής κιόλας μετά τον Μπωντλαίρ. Περιμένω με ενδιαφέρον τα σχόλια σας θετικά και αρνητικά ασφαλώς!

[NO]

Φίλε Jose, μακάβριο το ποίημα σου αλλά εκφράζει κάτι πέρα για πέρα αληθινό. Πραγματεύεται τον ανθρώπινο πόνο, που γεννά ο θάνατος του δικού μας ανθρώπου και εδώ παράλληλα του και του έρωτα. Προσωπικά μου αρέσει η ποίηση του είδους αυτού και κατά συνέπεια μου άρεσε πολύ και το δικό σου ποίημα, που ξεδιπλώνει συναισθήματα και πόνο με υπέροχο τρόπο. Έρωτας, αφοσίωση, θάνατος και πόνος, ξεπηδούν από το ποίημα σου και μας γεμίζουν με έντονα συναισθήματα. Πολύ ωραίο φίλε μου. Μπράβο!

[Τάσος Π. Δασκαλάκης]

.

Ωραία η γραφή σου !!!

Οι δυο όμως αθάνατες ψυχές τους είναι μαζί

και είναι όπως τα γράφεις αδιαπραγμάτευτα 

ενωμένες...

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!!

[Nefeli riga]

Ο Αγαπημένος ποιητής πολλών και εμένα, αν και  και τα πρώτα ποιήματα που διάβασα έφηβη ,  ήταν της Πολυδούρη,  της Αγαπημένης του, επίσης μελαγχολικά. Ναι,  εχει κατι που θυμίζει  Καρυωτάκη, μα απλώς θύμιζει λογω του ύφους του του μελαγχολικού, γραμμένο  ομως με  δικό σου τρόπο. 

Μου αρεσε,  αν και Μακάβριο, γιατί ναι μεν τονίζεις  τον θάνατό της, και τον  πόνο σου,   παράλληλα όμως μας δίνεις και εικόνες, ειλικρινά πολλή  ζωντανές, σ΄ένα  ξεχείλισμα  πίκρας απο την μεγάλη  απώλεια.!!!!

Παρα Πολύ Καλό.!!!!!!!!!!!!!!!!! 

        

[Πάρης Παπανικολάου]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα like και τα εξαιρετικά σχόλια σας!!!

Το επίπεδο του blog είναι πολύ υψηλό και είναι τιμή μου να βρίσκομαι μαζί σας!

Το ποίημα αυτό είναι από τα 3 πρώτα πού έχω γράψει όταν ήμουν φοιτητής και είμαι βαθιά συναισθηματικά δεμένος μαζί του ήταν και η περίοδος κιόλας που διάβαζα έντομα Καρυωτάκη και σε συνδυασμό με μία ερωτική απογοήτευση καρποφόρησε το πόνημα αυτό!

[Παντελής]

στα νιάτα με έκφραζαν απόλυτα κι ακόμα...μα ο δρόμος είναι αδιέξοδος φίλε.