Ο βούρκος

[Πάρης Παπανικολάου]

Το μάτι σου το σκοτεινό αντικατοπτρίζει το φεγγάρι το φειδωλό

Τα δάκρυα σου σαν ξεπλένεις στη λίμνη εκεί που κάποτε

Κολυμπούσαν έρμαιοι κύκνοι, καθώς ολόγυρα της περπατείς

Σημαδεύουν την γη τα καλοφτιαγμένα πέλματα σου

 

Τα στήθια σου σαν θωπεύεις κάτω από την γέρικη ιτιά

Τους καρπούς του κορμιού σου αφήνεις

Να δαμάσουν εραστές που σαν τράγοι με τα κέρατα τους

Στιγματίζουν το κορμί σου

 

Με πολιορκείς καλή μου, τα μάτια σου

Τα καστανά μ’ έχουν γίνει συμφορά, όπου κι αν

Πάω μ’ ακολουθούν, το Εγώ μου κυβερνούν

 

Το κεφάλι σου σαν βουλιάζεις στο βούρκο που

Χορεύουν γουρούνια, το Είναι σου κατακλύζεις

Με λάσπες ηδονής, το ανίερο κορμί σου στον έρεβο σαν χαρίζεις

[NO]

Περιγραφή μιας λάγνας ύπαρξης που έχει κερδίσει το είναι σου, αλλά και παράλληλα μια αρνητική στάση προς αυτήν. Αυτό μου έβγαλες με την γραφή σου και ελπίζω να μην έκανα λάθος. Πολύ καλό.

Καλώς μας ήρθες. 

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Καλημερα και καλως ηρθες!

[Παντελής]

εκφράζεσαι όπως αισθάνεσαι ποιητικά.

 

καλό βράδι!!!!

[Δημήτριος Γκόγκας]

Έχω την αίσθηση ότ μάλλον (κακώς) προσπεράστηκε το ποίημα αυτό. (εννοώ στο σκέλος του: μου αρέσει)

.....Τους καρπούς του κορμιού σου αφήνεις

Να δαμάσουν εραστές που σαν τράγοι με τα κέρατα τους......