Η αθάνατη γενιά της φουστανέλας

[ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που μάχονται τον Άδει

τουφέκια αρματώνονται  και βλέπουν στο σκοτάδι

απόκοτος της λευτεριάς ο Φώτος  ο Τζαβέλας

μια φάρα που είναι αθάνατη γενιά της φουστανέλας

αν πας απάνω στα βουνά αν κάνεις για το Σούλι

θα στέκεται αγέρωχος φυλώντας καραούλι

 

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στο χάρο δε λυγίζουν

βάζουν τα στήθη τους μπροστά δεν τον υπολογίζουν

μια φάρα που είναι αθάνατη γενιά της φουστανέλας

όταν αυτοί χαμογελούν γεννούν ουράνιο σέλας

στο Σούλι όταν θα διαβείς θα δεις πάνω στο βράχο

να αγναντεύει από ψηλά το Μπότσαρη το Μάρκο

 

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ζούνε σαν τα αγρίμια

και απ’τον παράδεισο ψηλά σου στρώνουν καλντερίμια

όταν θα πας στα μέρη τους πρώτα θα μεταλάβεις

και όταν τους νοιώσεις δίπλα σου ίσως να καταλάβεις

ο άνθρωπος ο λεύτερος ποτέ του δεν πεθαίνει

όταν κλείνει τα μάτια του για λίγο ξαποσταίνει

Στην Ειρήνη μας καθώς είναι η αιτία που έγραψα τούτο το ποίημα.

[Κατερίνα]

με με την Ειρήνη εμπνεύστρια δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο από άριστο!

σε χαίρομαι Χρήστο ... γράφεις  καταπληκτικά !