Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Παραπονάκι

Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό
Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα
Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω
Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα

Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί
Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου
Μα ούτε και που άφηνες κενή
Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου

Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς
Συνήθισα μονάχη να μιλάω
Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς
Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!

Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ
Και βλέπω πως εσένανε κοιτάζω
Ούτε που οι γνωστοί σου στο χωριό
Μου λένε πως απόλυτα σου μοιάζω

Δεν είναι που δε σ’ ένιωσα ποτέ
Αν ήσουνα περήφανος για ‘μένα
Μα ούτε που δε μου ‘δωσες καφέ
Να πιω πρώτη γουλιά μου, από ‘σένα

Δεν είναι που δε σ’ έπιασα αγκαζέ
Στο γάμο μου για να με παραδώσεις
Και ούτε που το επίθετο σου – ναι –
Τo κράτησα παρά τις επιπτώσεις

Να… είναι ένα παράπονο μικρό
Και άνευ σημασίας που στο κρύβω
Στον ύπνο μου δεν ήρθες να σε δω
Ποτέ! Ούτε μία φορά… για λίγο…

Στον άνθρωπο που μ' εφερε στη ζωη αλλά δε γνωριστήκαμε...

Προβολές: 240

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 22 Οκτώβριος 2012 στις 21:29: Είναι απ' τα παράπονα

π' αφήνουν χείλια άφωνα....!!!!

Σχόλιο από τον/την Nick Renito στις 22 Οκτώβριος 2012 στις 21:44: Σε λένε Χαρά!..αλλά ξέρεις να μας προσφέρεις και συγκίνηση με την πληθωρική ευαίσθητη πένα σου!..

Έχεις το χάρισμα του χειρισμού των εκφράσεων σου, με άνεση, απλότητα , πειστικότητα , ποιοτική σταθερότητα και αποτελεσματικότητα!..

Μπράβο σου ξανά Χαρά και δέξου την καλησπέρα μου!..

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 22 Οκτώβριος 2012 στις 21:51: Νίκο λες και διαβάζεις τη σκέψη μου!!

Σχόλιο από τον/την Τσακίρη Χαρά στις 22 Οκτώβριος 2012 στις 22:05: Πάνο εγω τον έχασα όταν ήμουνα 2,5 χρονών και δεν έχω τίποτα απο αυτόν για να θυμάμαι .... παρά μόνο ένα μεγάλο κενό στην καρδια μου και στην ψυχή μου που για χρόνια δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς είναι.... με την έννοια του θανάτου έχω συμφιλιωθεί - δυστυχως - απο πολύ μικρή λόγω πολλών άσχημων συμβάντων που αναγκάστηκα να ζήσω αλλά κανένας κύκλος πιστευω πως δεν κλείνει με τον θάνατο..... κι αυτός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής.... εγώ έτσι το φιλοσοφησα και το αποδέχτηκα!!!

Θα μου επιτρέψετε να σας στείλω και τους τρεις - Ειρήνη, Πάνο και Νίκο - μια μεγάλη αγκαλιά σαν ένα ελάχιστο "ευχαριστω" που με διαβάζετε και με συγκινείτε με τον αυθορμητισμό και την συμπάθεια που βγαινει μέσα απο τα σχόλια σας!!! Πραγματικά σημαινει πολλά!!!

Σχόλιο από τον/την Παντελής στις 22 Οκτώβριος 2012 στις 22:46: και να που μεγάλωσες και έγινες η χαρά, να είσαι περήφανη,

όπως οι δικοί σου για σένα όπου κι αν βρίσκονται.

καληνύχτα.

Σχόλιο από τον/την Δημήτριος Γκόγκας στις 23 Οκτώβριος 2012 στις 8:29: οι απουσίες σίγουρα αφήνουν ένα τεράστιο κενό, άρα αφήνουν κάτι. Πως θα γεμίσει εξαρτάται από εμάς κυρίως αλλά και από τις συγγενείς μνήμες που περιέβαλαν το κενό. Οι απουσίες πάντα πληγώνουν, ακόμα περισσότερο όταν βιώνονται σε ...τρυφερές ηλικίες. Τότε σημαντικό ρόλο παίζουν οι διπλοί ρόλοι κάποιων άλλων ουσιαστικών προσώπων πχ μητέρα= μητέρα και πατέρας, πατέρας = πατέρα και μητέρα, αν και ποτέ ο ένας δεν αναπληρώνει επακριβώς τον άλλο, αφού είναι και διαφορετικοί οι ρόλοι στην ζωή. Προσπάθεια θέλει ..........

Καλημέρα

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 23 Οκτώβριος 2012 στις 18:18: Καταπληκτικο οσο και συγκηνητικο!!!

Την καλησπερα μου

Σχόλιο από τον/την Celestia στις 24 Οκτώβριος 2012 στις 3:55: Να εισαι παντα καλα καλη μου φιλη και να τον σκεφτεσαι οπως και εκεινος θα σε βλεπει απο ψηλα προσεχοντας να μην παθεις κανενα κακο!!!!!!

Το παραπονακι σου ηταν ενα ξεχειλισμα συναισθηματων διχνοντας ποσο ευαισθητη εισαι!

Φιλακια!!!!!!!