Ξημερώματα

[Βικυ Γατσελου]

Μες στην ησυχία της νύχτας ακούς νότες από κιθάρα. Αναρωτιέσαι από που να έρχεται ο ήχος. Σου μοιάζει μακρινός, απόκοσμος. Βγαίνεις στο μπαλκόνι, αλλά δεν εντοπίζεις την πηγή. Δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Σε συνεπαίρνει ο ήχος, αυτή η μελωδία, και στέκεσαι απλώς εκεί, να ακούς και να σιγοτραγουδάς. Σκέφτεσαι να σκύψεις, να δεις μήπως είναι από τους από κάτω, αλλά φοβάσαι. Φοβάσαι ότι αν σκύψεις μπορεί και να πέσεις. Ο ήχος αυτός είναι σαν το τραγούδι μιας Σειρήνας. Σε παρασύρει και δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Η κιθάρα συνεχίζει απτόητη, μην γνωρίζοντας τις τρομακτικές σκέψεις σου. Το τραγούδι αλλάζει. Η φωνή του μοναχικού κιθαρίστα είναι βαθιά και σιγανή. Σαν θρήνος ακούγεται το τραγούδι. Μπορεί να θρηνεί για μια αγάπη ή ακόμα και για τη χαμένη του ζωή. Τώρα θες σαν τρελή να ψάξεις να τον βρεις, να πας να τον αγκαλιάσεις για αυτή την δεκάλεπτη διαφυγή που σου πρόσφερε. Θες να του πεις ότι όλα θα πάνε καλά, να μην ανησυχεί, τα έχεις περάσει και εσύ. Τραγουδάς μαζί του, αλλά δεν σε ακούει. Τραγουδάς ακόμη πιο δυνατά αλλά ο ήχος της κιθάρας καλύπτει τη φωνή σου. Συνεχίζεις να κάνεις σενάρια με το μυαλό σου για το τι μπορεί να έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος. Ξαφνικά τον εντοπίζεις σε ένα μπαλκόνι και απορείς πως δεν τον είχες δει τόση ώρα. Η ώρα έχει περάσει και μια κυρία βγαίνει και του κάνει παρατήρηση. “Φτάνει πια, μας πήρες τα αυτιά με την μουσική σου. Πότε θα σταματήσεις?” Παράξενο! Κι εγώ αυτή την απορία ακριβώς είχα. Πότε θα σταματήσεις? Γιατί πρέπει κάποια στιγμή να επιστρέψω στην πεζή μου πραγματικότητα.

[Εύα Σμπώκου]

ο καθένας βρίσκει διαφορετικούς τρόπους έκφρασης και δεν το κατακρίνω..αυτό είναι το ενδιαφέρον :)