Μου είπες να σε περιμένω. Να μην κοιμηθώ. Είπες πως θα είσαι πίσω μέχρι τις δύο. Και να 'μαι τώρα να σε περιμένω. Να μην κοιμάμαι όπως μου είπες. Να σε περιμένω για ακόμα ένα βράδυ. Ομως δεν είναι δύο, δεν είναι δυόμιση, δεν είναι τρεις. Εχει πάει πέντε και το ρολόι με το ανυπόφορο τικ τακ του, μου υπενθυμίζει συνεχώς πως λείπεις. Οι δείκτες του…

    Τα παιδιά με την γλυκιά αφέλειά και την αθωότητά τους, διασκεδάζουν με τους κλόουν. Τους συνεπαίρνουν τα χρώματα, οι αστείες κινήσεις, τα μπαλόνια, το ψεύτικο δάκρυ.

  Εγώ από μικρή ήμουν η εξαίρεση. Ετρεμα τους κλόουν. Ποτέ δεν κατανόησα πλήρως τον λόγο. Τώρα, χρόνια μετά, έχω βγάλει τα συμπεράσματά μου. Μου έβγαζαν ένα συναίσθημα ζήλιας και…

Γιατί περιμένεις πάντα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα?

Γιατί δεν μου ανοίγεσαι ποτέ?

Γιατί με πληγώνεις με τα λόγια σου?

Γιατί δεν βγαίνουμε τόσο συχνά πλέον έξω…

Κάποιες φορές ονειρεύομαι ότι είμαστε ακόμα μαζί στο κρεβάτι και εσύ μου χαμογελάς.

Κάποιες φορές ακούω σχεδόν τη φωνή σου μέσα στη σιωπή.…

Μες στην ησυχία της νύχτας ακούς νότες από κιθάρα. Αναρωτιέσαι από που να έρχεται ο ήχος. Σου μοιάζει μακρινός, απόκοσμος. Βγαίνεις στο μπαλκόνι, αλλά δεν εντοπίζεις την πηγή. Δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν μπορείς να κάνεις βήμα. Σε συνεπαίρνει ο ήχος, αυτή η μελωδία, και στέκεσαι απλώς εκεί, να ακούς και να σιγοτραγουδάς. Σκέφτεσαι να σκύψεις, να δεις μήπως είναι από τους από κάτω, αλλά φοβάσαι. Φοβάσαι ότι αν σκύψεις μπορεί και…

Στην αρχή το βλέπεις σαν κάτι καινούριο, που έρχεται στη ζωή σου, πιθανότατα για να διαταράξει την ηρεμία που είχες τόσο καιρό που ήσουν single. Μετά σκέφτεσαι ότι ίσως σου είχε λείψει να έχεις κάποιον δίπλα σου. Οχι απαραίτητα κάποιον να μοιράζεστε τις καλημέρες σας και τον καφέ σας, αλλά κάποιον που θα σου…