βασικά ερωτήματα

[Βικυ Γατσελου]

Στην αρχή το βλέπεις σαν κάτι καινούριο, που έρχεται στη ζωή σου, πιθανότατα για να διαταράξει την ηρεμία που είχες τόσο καιρό που ήσουν single. Μετά σκέφτεσαι ότι ίσως σου είχε λείψει να έχεις κάποιον δίπλα σου. Οχι απαραίτητα κάποιον να μοιράζεστε τις καλημέρες σας και τον καφέ σας, αλλά κάποιον που θα σου κρατάει το χέρι στο πιο τρομακτικό θρίλερ που έχεις δει ποτέ, ή κάποιον που δεν θα σε κοιτάει σαν τρελή, όταν του ανακοινώνεις ότι θέλεις να πάτε μέχρι το ζαχαροπλαστείο για τρίγωνο στις 3 το πρωί. Αρχίζεις σιγά σιγά να σκέφτεσαι και πάλι το ενδεχόμενο μιας σχέσης. Δεν μπορείς να ξέρεις όμως από την αρχή, αν Εκείνος θα σου προκαλέσει πόνο και μαζί μ'αυτόν αλλεπάλληλες κρέπες στις 5 το πρωί ή αν θα φέρει έρωτα στη ζωή σου και έτσι δεν θα είσαι πάλι μόνη τα Χριστούγεννα. Προσπαθείς να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά ενός τέτοιου μπλεξίματος. Αξίζει να ριχτείς και πάλι σε ατελείωτους τσακωμούς αλλά και σε πεταλούδες στο στομάχι? Αξίζει να τον βλέπεις να σηκώνεται να φεύγει μετά από μια σκηνή ζήλιας? Αξίζει να τρελαίνεσαι στη σκέψη αν θα ξαναγυρίσει ή αν τα λόγια που είπε τα εννοούσε? Και εκεί που πιστεύεις ότι αρχίζεις να βγάζεις μια άκρη, βλέπεις το όνομά του να αναβοσβήνει στην οθόνη του κινητού σου. “Είμαι από κάτω”, σου λέει “κατέβα”. Και ενώ πετάς πάνω σου ότι βρίσκεις μπροστά σου, σταματάς, κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και βλέπεις το ηλίθιο χαμόγελο που υποψιαζόσουν ότι είχε σχηματιστεί από ώρα στο πρόσωπό σου. Δεν χρειαζόταν η λίστα που έκανες με τα υπέρ και τα κατά. Δεν χρειαζόταν να σκέφτεσαι για ώρες που μπορεί να καταλήξει όλο αυτό. Και στην τελική, δεν χρειαζόταν να προσπαθήσεις να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι μια χαρά και ότι θα τον κρατήσεις σε απόσταση μέχρι να ξεκαθαρίσεις μέσα σου πως νιώθεις για Εκείνον. Αυτό ακριβώς το χαζοχαρούμενο χαμόγελο, αναιρεί όλα αυτά που είχες αποφασίσει σε ένα παράλληλο σύμπαν. Χωρίς οίκτο, σου δίνει ένα χαστούκι και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Είσαι ερωτευμένη! Πώς γίνεται να μην το είχες καταλάβει τόσο καιρό? Εσύ? Που πάντα ήξερες ότι την έχεις πατήσει άσχημα από την πρώτη ματιά. Τώρα τί άλλαξε? Γιατί δεν είδες τα σημάδια? Βέβαια, θα μου πεις, τα σημάδια ήταν προφανώς όλα εκεί. Κάθε φορά που έβλεπες μια μεγάλη κόκκινη καρδούλα με ένα βέλος, να αναβοσβήνει πάνω από το κεφάλι του ,όταν σε κοιτούσε με αυτό το βλέμμα που σε έκανε να λιώνεις. Κάθε φορά που μαγειρεύατε μαζί και εσένα σου ερχόταν να τραγουδήσεις, σαν τις νοικοκυρές των αμερικάνικων ταινιών, που χρησιμοποιούν την κουτάλα πότε για να ανακατεύουν το φαγητό και πότε σαν μικρόφωνο. Η άρνηση βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια, όταν όμως βάλεις τις λέξεις “έρωτας” και “άρνηση” μαζί στην ίδια πρόταση πότε δεν σου βγαίνει σε καλό. Και τώρα που δέχεσαι ότι ήσουν σε άρνηση και βλέπεις ξεκάθαρα μπροστά σου πόσο ερωτευμένη είσαι με Εκείνον, τί γίνεται? Προσπαθείς (μάταια) να το ελέγξεις? Αφήνεσαι να το ζήσεις? Χιλιάδες αντιφατικές ερωτήσεις περνούν από το μυαλό σου. Εχουν όμως όλες ένα κοινό σημείο: καμία απάντηση. Καμία απολύτως. Δεν έχεις ιδέα τι γίνεται και δεν μπορείς να το χειριστείς. Φαίνεται πως δεν γίνεται να είσαι καλή σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Μπορεί να είσαι control freak και να θαυμάζουν όλοι για την οργανωτικότητά σου, μπορεί να είσαι (κρυφή) εγγονή της Βέφας, μπορεί να ξέρεις απέξω όλους τους στίχους του me and my monkey, μπορεί να μιλάς άπταιστα 7 ξένες γλώσσες, αλλά σου έχει ξεφύγει μία βασική. Ο καθρέφτης ακόμα σε κοιτάει και σου χαμογελάει. Νιώθεις σαν να πέρασαν χρόνια, ενώ Εκείνος ακόμα σε περιμένει από κάτω. Δεν μπορείς τόσο εύκολα να βγάλεις ετυμηγορία. Λες “θα είμαι συγκρατημένη, δυνατή, δεν θα τον αφήσω να καταλάβει τίποτα”. Κατεβαίνεις, τον βλέπεις, λυγίζεις. Δεν ανοίγεις το στόμα σου γιατί φοβάσαι ότι θα σου ξεφύγει το “σ' αγαπώ” που κρατάς μέσα σου εδώ και καιρό, κι ας μην το ήξερες. Το ίδιο βράδυ, μόνη, σπίτι σου κοιτάς την μοναδική φωτογραφία που έχετε βγάλει μαζί. Και αν είχες τον καθρέφτη απέναντί σου, θα έβλεπες το ηλίθιο χαμόγελο. Ξανά. Προσπαθείς να ξεκαθαρίσεις τα συναισθήματα σου. Από τη μία έχεις τον έρωτά σου για εκείνον, και από την άλλη τον φόβο ότι κάποια στιγμή θα πρέπει πάλι να αρχίσεις από την αρχή. Κοιτάς την φωτογραφία για ώρα και στο τέλος γελάς. Ενα γέλιο δυνατό, το οποίο μετατρέπεται σε κλάμα. Οχι, δεν κλαις επειδή είσαι μπερδεμένη. Κλαις γιατι επιτέλους κατάλαβες τι έπρεπε να κάνεις από καιρό. Να αφεθείς και να το ζήσεις. Να μην βάλεις όρια σε κάτι που σε κάνει ευτυχισμένη. Να του πεις χωρίς φόβο και δέος πως νιώθεις. Γιατι, σε τελική ανάλυση, θέλεις να υπάρξουν κι άλλες φωτογραφίες μαζί του...

[ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΦΟΣ]

Βίκυ καλησπέρα και καλώς μας ήρθες. Αν και εδώ έχω συνηθίσει να διαβάζω μόνο ποιήματα, είναι τόσο ποιητική η απολογία σου, που με έκανε να την δω σαν ποίημα και μάλιστα έμμετρο. Έκαναν ρίμα τα συναισθήματα με τον έρωτα, τα θέλω με την λογική, εσύ με εμάς. Υπέροχο το "παιδί σου" γεμάτο αλήθεια, με κράτησε με αμείωτο ενδιαφέρον ως το τέλος του, καλή συνέχεια.

[Βικυ Γατσελου]

σ ευχαριστώ πολύ..να σαι καλά...

[Τσακίρη Χαρά]

Καλως όρισες Βίκυ! Πάνω κάτω όλοι είχαμε ή έχουμε ακόμα παρόμοια βασικά ερωτήματα τα οπόια έδωσες με απόλυτη ειλικρίνεια και συναίσθημα (δύσκολο να ξεγυμνωνεις ετσι τον εαυτο σου και χίλια μπράβο σου αξίζουνε)! Η κατακλείδα σου με κάλυψε και συμφωνώ απόλυτα με το " Να αφεθείς και να το ζήσεις" γιατί ζούμε μια φορά κάθε στιγμή κι αν δεν δοθείς σε αυτό που ζεις τότε δε θα γίνει ποτέ πραγματικά δικό σου...ακόμα και σαν ανάμνηση!!!!  Θα σου αφιερώσω λοιπόν - αν μου επιτρέπεις - κάτι που αγαπώ πολύ απο τον λατρεμένο μου Λειβαδίτη " Ήξερες να δινεσαι αγαπη μου...δινοσουνα ολακερη και δεν κραταγες για τον εαυτο σου...παρα μονο την εγνοια αν ειχες ολακερη δοθει..."!!!!! Γιατί έτσι μόνο αξίζει να δίνεσαι!! Καλημερα!!!!

[Δημήτριος Γκόγκας]

Κυρία Βίκυ είναι το δεύτερο κείμενό σας που διαβάζω. Αντίθετα με τον φίλο Ανδρέα δεν μπορώ να το δω ως ποίημα, διοτι δεν λειτουργεί με τον κανόνα της αφαίρεσης. Ως κείμενο θα μπορούσα να το κατατάξω σε μια κατηγορία ας πούμε : σκέψεων γυναικών μπροστά στις ανθρώπινες σχέσεις και ειδικά στις σχέσεις των δύο φύλλων. Φυσικά και είναι πολύ αληθινό και σου κρατάει το ενδιαφέρον ως το τελος όπως πολύ καλά γράφει ο Ανδρέας παραπάνω. ""Γιατι, σε τελική ανάλυση, θέλεις να υπάρξουν κι άλλες φωτογραφίες μαζί του."" εγώ επισημαίνω ότι απλώς οι φωτογραφίες απεικονίζουν στιγμές ζωής και όχι την ζωή ατόφια. Αν τώρα όλες οι στιγμές είναι όλη η ζωή ε  τότε ακόμα καλύτερα.

Για μένα θα ήθελα να δω και μια τρίτη απολογία γυναίκας ................

Καλογραμμένο, συνεχίστε να μας προσφέρετε τις σκέψεις των ..............γυναικών σας. Διαβάζονται τόσο ευχάριστα......ως ημερολόγιο διηγήματος!

[Βαιος Μεταξογιεννης]

Την καλημερα μου και το καλωσόρισμα μου!!! Άρτια δομημένος  αφηγηματικός και βιωματικός πεζός λόγος ποθ παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον ως προς τη σκέψεις που εκφράζει!!

[Βικυ Γατσελου]

Χαρά σε ευχαριστώ πολύ για το ποίημα.

Κύριε Δημήτρη σίγουρα θα υπάρξουν κι άλλα παρόμοια κείμενα, είναι αγαπημένο μου θέμα τα συναισθήματα των γυναικών σχετικά με τον έρωτα.

Βάιε καλημέρα και σε ευχαριστώ πολύ.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πολυ ωραιο!!

Καλως ηρθες

[Βικυ Γατσελου]

Ευχαριστώ πολύ