Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

''ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ''

 '' ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ'' 

οι δυό γροθίτσες μια σταλιά 

στα κάγκελα σφιγμένες 

τα δυό του μάτια κάρβουνα 

σινιάλα στο σκοτάδι 

στο κουρασμένο λιόγερμα 

πάντα την ίδια ώρα 

ξέφευγε σαν αερικό 

ψάχνοντας μια πατρίδα 

στο μαύρο πάνω το κορμί  

σεργιάναγε ο χάρος 

κρατούσε μια καυτή μασιά 

να'τονε σημαδέψει 

μα αυτός απο τη γέννα του 

ήταν σημαδεμένος 

ξυπόλιτος να τριγυρνά 

και μέλλον να μην έχει 

την άσφαλτο τρυπούσε ο νους 

χωνόταν σε λαγούμια 

που τον πηγαίναν μακριά 

σε γάργαρα ποτάμια 

σαν ξέπλενε στα κύματα 

τις ανοιχτές πληγές του 

τα δάκρυα γλυκαίνανε 

και μέθαγαν τα ψάρια 

κι όλα τ'όνειρα άφηνε 

στον κόρφο της γοργόνας 

προτού χαράξει γύριζε 

στο σκοτεινό κελλί του 

ανοίγει τις δυό χούφτες του 

και βλέπει πως κρατάει 

τ'αύριο νεογέννητο να του χαμογελάει 

στα σκουριασμένα κάγκελα, πάντα την ίδια ώρα....

Προβολές: 87

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 11 Μάιος 2012 στις 10:37: Πολύ ωραίο Γεωργία! Πολύ!!!

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 11 Μάιος 2012 στις 16:22: Πολυ ωραιο!!!

καλησπερα

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 11 Μάιος 2012 στις 18:03: .

Πολύ καλό !!!!!!

Σχόλιο από τον/την ΓΕΩΡΓΙΑ ΜΠΑΚΑΛΗ στις 11 Μάιος 2012 στις 18:21: καλησπέρα παιδιά.. σας ευχαριστώ.. το συγκεκριμένο ένιωσα την ανάγκη να το γράψω, όταν προχτές πάω για δουλειά στο νοσοκομείο,(νύχτα), και βλέπω σ ένα φανάρι που είμαι σταματημένη, ένα χαμόσπιτο με σκουριασμένα κάγκελα, ένα πιτσιρικάκι μέχρι 5 χρονών με τα μουτράκια χωμένα στα κάγκελα,με τις γροθίτσες του σφιγμένες πάνω τους και κοιτούσε... έτσι στα χαμένα.....εεε...και το γραψα.....