Λεωνίδας ...

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

* 

Κτύπαγες  το  ματσακόνι  , κι  η  σκουριά  αιμορραγούσε ,

αγιασμός  στο  μετωπό  σου , ο  ιδρώτας  σου  κυλούσε .

Η  φωνή  σου  στο  μυαλό  μου , έρχεται  συχνά   τις  μέρες ,

που  η  θάλασσα  αφρίζει , αγγαλιάζοντας  τις  ξέρες .

 

Άγρια   μορφή  στην  όψη ,  χέρια   ταλαιπωρημένα ,

τα   χαρακτηρηστικά  σου , από  πίνακα  βγαλμένα .

Στο  μπόι  , ήσουν   μέτριος  , μάτια  σπινθηροβόλα ,

έμοιαζες   πως  χανόσουνα , μα  ήσουν   μέσα  σ` όλα .

 

Δόκιμος  , παιδί  ακόμα , σ` έβλεπα  να  μαστορεύεις ,

γάσες  , κόμπους  και  στρωμάτσες  στο  καμπούνι  να  δουλεύεις . 

Πάντα  σε  παρατηρούσα  σιώπηλα  , σκυφτός  κοντά  σου  ,

να  σου  μοιάσω  μια  μέρα , ήθελα  στη  μαστοριά  σου .

 

Φώναζες  και  πληγωνόμουν  και  κρυβόμουν  στην  καμπίνα ,

έκλαιγα  απ`  το  θυμό  μου  , μάθαινα  μήνα  με  μήνα .  

Κάποιες  μέρες  κουρασμένος  ,  ένοιωθα  πως   σε  μισούσα ,

κι  άλλες  της  ταλαιπωρίας  , που  με  πείσμα  σου  μιλούσα .

 

Όμως  πάντα  στα  λιμάνια , ήσουνα  η  συντροφιά  μου ,

και  στις  δύσκολες  μου  ώρες  , φίλος  και  παρηγοριά  μου .

Η  προσωπικότητα  σου  , σαν  πανάρχαιη  γραφίδα ,

κι  όσα  ξέρω  , απο  σένα   πρωτοέμαθα  και  είδα .

 

Τώρα  που  `χω  μεγαλώσει   και  μπορω  να   σ` εκτιμήσω ,

ξέρω  « μπόση »   όμοιο  σου , άλλονε  δεν  θα  γνωρίσω .

Τ` όνομα  σου  στη  καρδιά  μου , χάραξε   βαθειά  σφραγίδα ,

πάντοτε  θα  σε  θύμαμαι  Μεθανίτη  Λεωνίδα ...

 

 

* * *

 

 

Στις  20  Ιουλίου  του  1982 , ανέβηκα  πρωτόμπαρκος  , δόκιμος  πλοίαρχος  στο  « ΚΟΝΚΑΡ  ΘΕΤΙΣ »  , ένα  βασιλοβάπορο  τζενεραλάδικο  τριών  μηνών , στην  Αμβέρσα .   

 

Εκεί  πρωτοσυνάντησα  τον  Λεωνίδα  τον  Λέκκα , απο  τα  Μέθανα , ένα  σπάνιο  ναυτικό , πραγματική  φυσιογνωμία  θαλασσόλυκου , δραπέτη  απο  τις  σελίδες  του  Καββαδία. 

 

Ήταν   εκείνος  που  με  τον  τραχύ  , για  τα  τότε  κριτηριά  μου  τρόπο  του , συνέβαλλε  στο  να  μεταμορφωθώ  από  λεπτεπίλεπτος  δόκιμος , τζόβενος, ναύτης και  στη  συνέχεια  μαραγκός , κάτι  ιδιαίτερα  τιμητικό  γιά εμένα, αξιωματικός .

 

Είχα  την  σπάνια  τύχη  να  τον  συναντήσω  και  στο  επόμενο  καραβι  μου , το  « ΚΟΝΚΑΡ  ΤΡΙΑΙΝΑ »   αδελφάκι  του  « ΚΟΝΚΑΡ  ΘΕΤΙΣ » . Κοντά  του   μυήθηκα  στο μαγικό , για  όσους  τον  βλέπουν  έτσι , κόσμο  της  κουβέρτας και  στην  ψυχολογία  του  ποντοπόρου  ναυτικού .   

 

Σήμερα,  γραμματικός  πια  στον  « ΠΟΝΤΟΝΙΚΗ » , ένα  σαραντάπεντάρι  φορτηγό  εικοσιδύο  ετών, δεκαοκτώ  μήνες  ήδη  στο  καράβι , τον  εκτιμώ  περισσότερο  απο  ποτέ . 

        

Το  ποιημά  μου  αυτό  , ειναι  ένα  εκ  βάθους  καρδίας  ειλικρινές  ευχαριστώ  σε  σένα  μπόση  μου, καθώς  επίσης  και  στον  κάπτα  Ηλία Σμύρο , τον  αρχικαπετάνιο  της  ΚΟΝΚΑΡ , που  πίστεψε  σε  μένα  και  μου  εμπιστεύτηκε  αυτην  την  τιμητική  θέση  και  στη   συνέχεια  με  έστειλε  πρωτάρη  ανθυποπλοίαρχο  στο  «ΚΟΝΚΑΡ  ΙΝΤΡΕΠΙΝΤ» ένα  πάναμαξ  εβδομηνταπεντάρι  στο  οποίο  κάθησα  δεκατρείς  μήνες .

 

Λεωνίδα ... αλήθεια  πρώτη  φορά  σε  αποκαλώ  έτσι, καπταν  Ηλία ,  όπου  κι  αν  βρίσκεσθε  καλή  σας   ώρα  και  να  είσαστε  πάντα  καλά . 

       

 

Αληθεια   , ποσα   καλοκαιρια  περασαν , θυμασαι  αραγε ;

Εν  Bukpyung - Νότια  Κορέα , Δευτερα  4  Σεπτεμβριου  2006

[Παντελής]

πάντα άξιοι!!!!!!!!!!

[Δημήτρης Φάββας]

Μια "παρέλαση" από εικόνες και συναισθήματα, δοσμένα με ένα υπέροχο ύφος