Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΤΟ ΑΕΡΟΒΑΠΤΙΣΜΑ (σαν σήμερα)

Άφησα τη φαντασία να υφάνει τον ιστό της και αφέθηκα στην αγκαλιά του χρόνου σαν νεογέννητο που ξεφάσκιωτο στην κούνια του, αναζητά το στήθος για να γεμίσει την κοιλιά του. Γύρισα το ρολόι του και γαντζώθηκα στην ημέρα που ο παπάς με σήκωσε τρεις φορές στον αέρα. Την είδα να κλαιει σιωπηλά, ακουμπισμένη σε μια συμφοιτήτρια της. Ήταν εκείνη που με φιλοξένησε εννιά μήνες μέσα της., που πόνεσε για να βγω στον κόσμο της ,που με κράταγε με χαρά και υπερηφάνεια στα χέρια της,. Τώρα κλαίει σιωπηλά απέναντί μου, καθώς ο παπάς με ετοιμάζει για το αεροβάπτισμα.
Τι όνομα θα του δώσετε, ρωτάει εκείνος την νεαρή μητέρα, είναι της Παναγιάς σήμερα…μήπως Παναγιώτη? Όχι ..Όχι ψέλλισε εκείνη.. ίσως ένα ένα πιο καλόηχο, για να ανοίξει μελωδικά την …Πύλη. Μάριο..θέλω πάτερ..Μάριο,είναι όμορφο όνομα, ας φύγει έτσι. Γύρισα το βλέμμα μου σ εκείνη. Εξακολουθούσε να τραντάζεται από το κλάμα, παρ όλο που την νόμιζα ψύχραιμη σαν φοιτήτρια της Ιατρικής που ήταν. Είχαν δει τόσα τα μάτια της στο νεκροτομείο ,που ποτέ της δεν είχε ταραχθεί έτσι. Ένοιωθε όμως νυστέρια να κομματιάζουν τη ψυχή της, καθώς το πρώτο πλάσμα που ήτανε ολότελα δικό της, το μόνο που αγάπησε τόσο πολύ ,θα έφευγε για πάντα από κοντά της..
Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Μάρκος…. Όχι Μάρκος..Μάριος..Μάριος του φώναξε επιτακτικά. Χέρια με σήκωσαν ψηλά και είδα από κάτω τις μορφές να μικραίνουν.

Μίκρυνε και κείνη.Ενοιωθα ότι ήμουνα πιο ψηλός απ όλους.Λες να είχα περάσει ήδη την Πύλη και τους έβλεπα από ψηλά? Μα δεν βλέπω τίποτα τέτοιο, παρά μόνο τα καστανά της μάτια να με ραίνουν με δάκρυα.Τι όμορφη που ήτανε Θεε μου !
Κυριε ψέλλισε η ψυχή μου , άφησε με λίγο ακόμα στον κόσμο της, δεν θέλω τον παραδεισό σου..δεν τον θέλω.Θέλω τούτη την κόλαση πούφτιαξες, για καθαρτήριο να ζήσω.
Ο παπάς ακούμπησε το αποστεωμένο σωματάκι πάνω στο σεντόνι, όπως ακούμπησαν οι μαθητές το σώμα Του στο σάβανο, κουνώντας το κεφάλι του με λύπη.
Δεν έχει ελπίδες Κυρία μου, ίσως λίγες ημέρες ακόμα,ψιθύρισε ο γιατρός χτυπώντας την φιλικά στον ώμο. Όχι βρε παλιάνθρωπε.. θα ζήσω ,δεν θα σου κάνω το χατίρι, είπα από μέσα μου, σφίγγοντας τα δάχτυλα σε γροθιές. Θα ζήσωωωωω!
Όμως για να μείνω σε τούτο τον κόσμο, έπρεπε να δώσω πίσω το νόμισμα που προοριζόταν για τον βαρκάρη. Τον υλικό εαυτό μου, βορά στα χέρια εκείνης, που μ ακολούθησε σαν σκιά από τα πρώτα μου βήματα. Στα χέρια της μοίρας, που είναι ιδιαίτερα σκληρή για όσους την ξεγελούν

Μαράκος

*Το όνομα που έπρεπε να μου είχε δοθεί,αν δεν ήμουνα του θανατά,θα ήτανε.. Δημήτριος,το οποίο έλαβε μετέπειτα ο αδελφός μου αντ εμού

Προβολές: 50

Μου αρέσει

Αυτό αρέσει σε 2 μέλη

Σχόλιο από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 15 Αύγουστος 2011 στις 10:59: *

Μάριε ...

Και βέβαια γιά τα πάντα υπάρχει κάποιος λόγος ... ιδιαίτερος γιά τον κάθε ένα μας ... έτσι Εκείνος που τα πάντα ορίζει ... θέλησε ο Μάριος να παραμείνει στον πλανήτη ...

Είναι όμορφα που βρίσκεσαι μαζί μας ... αλλά ακόμη πιό όμορφα που επικοινωνούμε και μοιράζεσαι μαζί μας τις προσωπικές σου στιγμές, επιτρέποντάς μας να γνωρίσουμε τον άνθρωπο Μάριο ...

Να είσαι πολύχρονος !!!

Σχόλιο από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 15 Αύγουστος 2011 στις 11:07: Συμφωνώ απόλυτα με τον Γιάννη!!!!!!!

Μάριε φίλε μου χρόνια σου πολλά και καλά!!!!!!!!!!!!!

Σχόλιο από τον/την marakos στις 15 Αύγουστος 2011 στις 11:08: ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ.Η ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΚΑΛΜΑΡΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΑΓΡΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ,ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΠΛΟΥ ΣΟΥ

Σχόλιο από τον/την marakos στις 15 Αύγουστος 2011 στις 11:10: Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΒΑΣΙΛΗ ΜΟΥ.ΝΑΣΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ !

Σχόλιο από τον/την Αρτέμης Αξαρλής στις 16 Αύγουστος 2011 στις 12:01: Ένοιωθε όμως νυστέρια να κομματιάζουν τη ψυχή της, καθώς το πρώτο πλάσμα που ήτανε ολότελα δικό της, το μόνο που αγάπησε τόσο πολύ ,θα έφευγε για πάντα από κοντά της..
Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Μάρκος…. Όχι Μάρκος..Μάριος..Μάριος του φώναξε επιτακτικά. Χέρια με σήκωσαν ψηλά και είδα από κάτω τις μορφές να μικραίνουν. Βιώματα δωσμένα αριστοτεχνικά.