Τελικά,

ήταν όντως

το τελευταίο μας τσιγάρο.

Ένα στα δυό.

Έπειτα,

ο καθένας

τράβηξε

διαφορετικούς δρόμους.

Εσύ έμοιασες

στον καπνό του.

Χάθηκες γρήγορα.

Εγώ στο ίδιο.

Σβήνω

στο τέλος,

όσα στόματα

κι αν με φιλήσουν.

Αποδείξεις

του περάσματός μου

δεν υπάρχουν.

Με τον καιρό,

περιβεβλημένος,

από μαλακές ιδέες,

βουλιάζω,

μέχρι να προσομοιάσω

στο σχήμα,

που έχει το φάσμα

των αποστεωμένων ονείρων μου.

Και ξαφνικά,

χωρίς λίπος απώλειας,

να ξεκινήσω

από την αρχή,

αποδεχόμενος,

να κρατήσω

στο στόμα της ψυχής μου,

μια κοφτερή τόλμη

χωρίς εγγυήσεις,

που θα χαράξει

τα…

Δεν έχει σημασία,

ποιά παρηγορητική παρανόηση,

έχρισε τρυφερότητα,

την προετοιμασία ενός άλλοθι.

Πιο πολύ πονά

η μονόπλευρη γνώση,

που αρχίζει ν' ανατέλλει

σκοτώνοντας

κάτω απο τα κλειστά βλέφαρα,

μια μαγεία

που μεγάλωσε υπερβολικά,

κι έφτασε σε δυσθεώρητα

και με δύο πλευρές,

ύψη,

όπου δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο

για τα ψέμματα.

Απ' όπου μπορεί

να δει,

εκτός απο το…

Μέχρι τώρα,

η εμβέλειά μου,

προσωρινή

ή όχι,

είναι συγκεκριμένη.

Ως εδώ,

που έχω εισχωρήσει

στην αποδοχή

των ριζικών αναθεωρήσεών μου.

Κι όπου κουράστηκα,

χάσματα,

με τοιχώματα αλλού λεπτά,

στο πάχος των εισαγωγικών,

κι αλλού συμπαγή

σ' εκείνο της τελείας.

Προθάλαμοι,

με υφή αντιστρόφως ανάλογη

εκείνης που είχε

το προσχέδιο ευστοχίας μου.

Προθάλαμοι…

Στα αισθήματά μας

επικρατούσε καύσωνας.

Όταν τελείωσαν

τις διαδρομές τους,

τα χάδια μας,

είχαμε στεγνώσει.

Άκρως εύφλεκτοι.

Στο πρώτο "όχι",

ξεσπά πυρκαγιά.

Στο δεύτερο,

χάνεται

και η σύμπτωση.

Από εκεί και πέρα,

η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη,

καθώς τις φλόγες

τις βοηθούν

και οι μνήμες.

Κάπου να μοιάσω...

Κάποιο δρόμο

που έτυχε ονοματοδοσίας

τιμής ένεκεν,

ν' ακολουθήσω...

Έτσι απλά να προχωρήσω

στο μετέωρο βήμα της απομίμησης.

Φθηνά,

πολύ φθηνά.

Γιατί,

αν σκαλίσω λίγο

το μερίδιό μου

μέσα στον κόσμο,

θ' αναδειχθεί μια δυνατότητα,

που περιμένει τη γονιμοποίησή της,

απο τη ψυχή μου,

για να γίνει ομοαίματο,

κι όχι δανεικό,

επίτευγμα.

Μακάρι,

να μην περισσεύουν

ανομολόγητες προθέσεις

και ανολοκλήρωτες πράξεις.

Ζωηρό ενδιαφέρον

να ξόδεψε τα πάντα.

Έτσι ώστε,

όποιος κι αν μείνει,

όποιος κι αν φύγει,

σε ώρες ισχνών διαισθήσεων

και ανεξιχνίαστων σιωπών,

να περπατήσει,

στα βαλτώδη νερά

των φαινομένων,

τουλάχιστον χωρίς απωθημένα

κι ενοχές.

Έρχεται πάλι το παιδί.

Δεν το ανακαλούν απο τη λήθη.

Ανακαλεί αυτοδίκαια ένα κομμάτι ζωής.

Κανείς δε μπορεί να το σταματήσει.

Φέρνει μαζί του

την παγωμένη αθωότητα

και με το πάντοτε αμετάβλητο χέρι του χαρακτήρα,

στάζει απο μέσα φωτιά

σ' ενήλικες προσωπικότητες.

Ανοίγει ξανά

τα σημάδια στα γόνατα

για να τα καθαρίσει από τις υποψίες,

ψιθυρίζει το φόβο μέχρι το κόκκαλο

και πλένει τα μάτια

με…

Καμία έκπληξη.

Με κάθε άκαιρη σιωπή σου,

ένα  "Σ' αγαπώ"

θα ξεριζωθεί

απο πάνω μου.

Τα φιλιά θα μείνουν.

Αφ' ενός δόθηκαν,

έγιναν αισθητά,

αφ' ετέρου πότισαν

και παράγουν αντισώματα

ενάντια στις εκλείψεις.

Όσο κι αν τους δόθηκε

για φυσικό περιθώριο ζωής

η διάρκεια εξάτμισης της ηδονής,

αυτα,

βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια,

αναστημένα

εκ νεκρών ελπίδων,

νόμιμη…

Νέο σπίτι.

Διαμονή και καταφύγιο

επί πληρωμή.

Βέβαια,

ο χώρος

είναι ακόμα άδειος.

Τουλάχιστον

μέχρι απόψε,

που θα κοιμηθώ,

για πρώτη φορά,

εδώ.

Και θ' απλώσω

απο την αρχή,

ρίζες,

σε ό,τι τετραγωνικά σιγουριάς,

έχω στη διάθεσή μου.

Κι όλα,

θα γίνουν πιο εύκολα.

Το ξέρω.

Έχω συνηθίσει.

Κάθομαι

στο ενοίκιο της ζωής.

Πληρώνω,

πότε…

Α

Λαμβάνω

απο το στόμα σου

το μονοξείδιο της απόστασης.

Της δικής σου απόστασης.

Και ο αφανισμός

δεν έρχεται καθόλου ασυναίσθητα.

Β

Εδώ,

σταματά το κορμί,

μες στους αιώνες.

Μπροστά του,

βρίσκεται

η βλοσυρή μορφή

της μοναχής ψυχής.

Πίσω,

απο τα…

Φωνάζουν τα φρένα μας "Απών¨",

γιατί σε λάθη το παρόν

τα έβαλε ξανά ν' ακουμπήσουν

Προσπεράσαμε λυγμούς,

κι ό, τι αναστεναγμούς

μπορούσαν να μας κρατήσουν

                Ρ

Εκτός κορμιού η πορεία,

ψάχνει μιά όαση.

Από τόσο σκληρή απουσία

φτιάχτηκε μιά κόλαση.

Και παρόλα τα όνειρα παντού,

για μιά στιγμή κακού…

Στο τραπέζι,

πάντα

σε λίγες φωτογραφίες,

βρίσκονται

η χαρά,

η λύπη,

η αγωνία

και γενικά

όλη η ξηρά τροφή,

υποτίθεται,

της ζωής.

Σ' ελάχιστα κάδρα εικόνας

και νεκρής φύσης

απομυζάται αιώνια

η παρηγορία ενός γεγονότος,

κι έτσι

δεν ξεβράζεται

η χλωμάδα

που αναδίδουν

όλες αυτές οι ώρες,

οι προορισμένες

αποκλειστικά,

για αυτοκατανάλωση.

Δε ξέρω

πόσο μακριά κοιμάται

η αλήθεια σου.

Σε τι πρόσωπο πρέπει

να μιλάω

για να την ξυπνήσω.

Σε πρώτο,

σε δεύτερο,

σε τρίτο...

Μαζί

με την αποστασιοποίηση,

εμφανίστηκε

κι ένα σκοτεινό σημείο

στον ενθουσιασμό:

Ο χώρος που κατέκτησε

το αίσθημα λάθους.

Δεν είμαι

πλέον

ικανός για τα πάντα.

Απόκτησα επιφυλάξεις.

Απο το είδος

της νίκης,

εδώ υπάρχει

μόνο η φυλή,

που πιστεύει στη λογική.

Αμέτρητους τριγμούς

στα συρτάρια,

αφήνουν

οι στοιβαγμένες λύσεις,

που διαμέσω της ακοής,

σχεδόν εφάπτονται

με το μουδιασμένο στόμα,

χωρίς να μπορούν

να το βοηθήσουν.

Χωρίς να μπορούν

να τεκμηριώσουν

ποιο ένστικτο τελικά,

κράτησε κλεισμένα

τόσα κατάλληλα λόγια.

Έξω βρέχει.

Εδώ γλιστρούν στο δάκρυ,

αλλάζοντας συνεχώς

τους συσχετισμούς δυνάμεων,

καθώς

αλληλομαχαιρώνονται πάνω μου,

ο θυμός

και μια δεύτερη ευκαιρία.

Μέχρι τελικής πτώσεως

της διφορούμενης στάσης.

Μόνο έτσι

θα υπάρξει νικήτης,

ικανός

ν' αντιμετωπίσει τις κραυγές,

που τις μεγάλωσε

κι άλλο,

αφού τις θήλασε

ανάγκη ζεστασιάς,

άλλη μιά νύχτα.

Εκκωφαντική σιωπή.

Είναι η σωστή ώρα.

Λίγο προτού

ξεσπάσει

το τελευταίο ζε'ι'μπέκικο.

Παραγγελιά πραγματική,

πετώντας

τη φαλτσέτα

και το νταηλίκι.

Στο άνοιγμα των χεριών

να φτεροκοπά η ψυχή,

κι όπως πάντα

στο τελείωμά του

να σπάζεις

με την παλάμη

το ποτήρι,

το κέντρο της πίστας.

Να φτιάχνεται,

μια ματωμένη τομή

στη γραμμή της ζωής.

Αφού πέρασες τόσες…

Είναι

η κατάλληλη στιγμή,

να σκορπιστεί το ρίγος,

έτσι νεογεννητο,

στις γύρω σκέψεις.

Να μαχαιρωθεί

και να δαγκώσει.

Να υπάρξει.

Αν μεγαλώσει,

θα γίνει άποψη,

θα την αγαπήσει

ο εγωισμός,

θα μείνει για πάντα

και θα ζει

τρώγοντας

την όραση.

Με νύχια και με δόντια,

κρατάμε τον πληθυντικό

από τις αναμνήσεις.

Το μείγμα μας

έχει κρυώσει,

γίνεται πιο στερεό.

Πλησιάζει

ένστικτα αυτοσυντήρησης,

κοντινα

και πιο απομακρυσμένα

από τη σάρκα

κι άλλες πολλές

άγριες επιφάνειες.

Τρίβεται συνεχώς,

αποδίδοντας

κομμάτια αυξημένα

και ταυτοχρόνως μειωμένα,

εξαιτίας

μιάς χαμένης,

σε πολλές κοινες…

Στο θέτρο των σκιών,

ένα δέντρο φυλλορροεί.

Στο θέατρο των παθών,

ένα χέρι αιμορραγεί.

Η βαρβαρότητα

που άφησε σημάδι

σε αίσθηση ή αισθήματα,

η περηφάνεια

που έκρυψε τη βαρβαρότητα,

η εμπιστοσύνη,

που κατάφερε

να παραμερίσει την περηφάνια,

καλούνται όλες

να διαλέξουν παράσταση ζωής.