Dead ends,…

Through the magic veil,…

It feels so weird, tonight,…

Τα νύχια της μαύρα, σαν ροκ-star,

Πουκαμίσα, αντρική-λευκή, σαν πόρνο-star,

κόκκινο κραγιόν, σαν movie-star.

'Ολα σε μια σκήνή,

εκεί είδε την ζωή , σαν guest-star,

σε ρόλους,

μονολόγους,

διαλόγους,

παραλόγους,

επιλόγους.

Σε μια σκηνή ακροβατεί

θέαμα του κόσμου τούτου,

δεν υπνοβατεί.

Κόκκινες κουρτίνες

της ψυχής κατίνες,

φώτα,

 αναβοσβήνουν,

για να μην χαθούν τα δικά…

Κουλουριασμένο το σώμα,

σκελετομένο πτώμα,

εκφράζει, όσα δεν μπορεί,

το σφραγισμένο στόμα.

Κουρνιάζεται σαν μωρό, στο χώμα

παραλύει στο αλκοόλ,

τι βρώμα!

Το μόνο που ευελπιστεί

είναι να μείνει σε κώμα.

Τα λόγια μαστιγώνουν,

αυτό το σώμα,

σαν μαχαίρια καρφώνουν,

κόκκινο χρώμα.

Λευκό σεντόνι καλύπτει το πτώμα.

Νεκρή δηλώνω,

ψυχή και σώμα!

Η δύναμη του μυαλού είναι η πιο διεστραμμένη

και με την μεγαλύτερη ισχύη δύναμη,

αφού με μια απλή τριβή,

είτε σωματική,

είτε ιδεαλιστική,

είτε συνασθηματική,

μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη.

Να επιταχύνει τις συνθήκες

ή

να επιβραδύνει την ίδια την δύναμη καθαυτή.

Το εμβαδόν απλά υπάρχει,

γιατί η μάζα, μαστίζει και αρρωσταίνει

κάθε φυσική αντίδραση.

Χημικά αντιδρούμε στις έλξεις, με μοτίβο τις…

Αποφεύγω τον εαυτό μου για να καλύψω κενά μοναξιάς,

αναμειγνύομαι σε τρίγωνα που σβήνουν αξίες που έχω.

Πόσο μπορώ να σβήσω τον διακόπτη μου;

Πόσα μπορώ να κάνω για να μην κοιμάμαι μόνη μου;

Σε ένα δωμάτιο κενό, κρύο, με σκέψη τόσο δυνατή.

Η ψυχή είναι ελεύθερη, υπάρχει άρα σκέφτεται,

το σώμα μου όμως, είναι ερείπιο.

Μηχάνημα που υπηρετεί την λίμπιντο των ενστίκτων,

ζωώδη ένστικτα.

Είναι η ασπίδα μου στην γύμνια, της…

Με διώξατε,από τους δρόμους που μεγάλωσα,

με διώξατε, μα δεν σας μάλωσα...

Μ' αφήσατε, να φύγω

ούτε καν νοιστήκατε αν θα μείνω...

Έγω πικράθηκα...

Μάνα πίσω μου άφηκα,

Έγω επόνεσα,

χρόνια παιδικά ελοισμόνησα.

Φίλους σε αεροδρόμια

συναντώ,

εκεί μας κατάντησες Ελλάδα

μα ακόμα σ'αγαπώ.

Διάβασα για να μπω ύστερα σε φοιτικές

παύλα πολιτικές κλίκες γιατί η γνώση στέρεψε.

Φωνές εξαγριωμένων παιδίων,…

Λευκό κρασί,

σκέψη θολή,

λείπεις εσύ.

Άδεια στιγμη,

δύσκολη κι αυτή

λείπεις εσύ.

Ζάλη η σιωπή,

καπνός και μουσική,

και πάλι μοναχή,

λείπεις εσύ.

Χαραγμένη η πληγή

στα σωθικά μου ζει,

μαχαίρι, απειλή

και πάλι,

λείπεις εσύ.

Μπόρα, βροντή

ο καιρός μιλαει στην ψυχή,

οσμές Απρίλη,

βγαίνω απο την λήθη

κι ας λείπεις εσύ.

Κλάμα,ροή,

σε λίγο…

Είναι κανείς εκεί;

Μ'ακούει κανείς;

Για άλλη μια φορά μένω εγώ και η μοναξία μου

στη τρέλα της διαστοφής που "μας" καταβάλλει.

Είναι κανείς εκεί;

Μ'ακούει κανείς;

Έστω και ένας απλός οδοιπόρος,

να με πάρει στο δικό του ταξίδι,

να μην μείνω μόνη,

ξανά,

και ξανά μόνη...

Είναι κανείς εκεί;

Μ'ακούει κανείς;

Απεγνωσμένα ζητώ κάποιον

να μου χαρίσει λίγη συντροφιά,

έστω για…