Μία γουλιά και άλλη μια
από των ματιών σου τ' άστρο
δεν το χορταίνω αυτό το φως..
σαν πούλια μες το κάστρο

Πράσινα και χαρωπά
ξεγέλαγαν το χρόνο
το έρεβος όμως κατεύθασε
και ξέμειναν στον πόνο..

Τώρα,μεγάλα και επικίνδυνα
τρομάζουν τον καθένα
μ' αυτήν την άγρια ομορφιά
με μάγεψαν και εμένα

Φάρμακο ψάχνω σαν χαζός
μήπως τα λησμονήσω
μα αν δεν αντέξω στη σκιά
θα έρθω να τα κλέψω...

Σε πήρε μες το σούρουπο
θρηνώντας ο Μορφέας,
της μοίρας είδες τον καημό
και φάνταζες λαθραία..

Με κλάμα ξύπνησες οξύ
σαν βρέφος μες τη νύχτα
είδες τον κόσμο ανάποδα
τι πειρασμός ; τι ήττα ;

Είναι χαλκάς και χίμαιρα
όνειδος μα και άγχη
της μοίρας σου ο δρόμος
εάν τον δεις μονάχη...

Σε έναν καθρέφτη κρύφτηκα περίτεχνα για χρόνια

πίσω από τζάμια και γυαλιά κρυβόμουνα αιώνια

μήπως με δουν φοβόμουνα και σπάσουν τα γυαλιά μου

και μέσα από αυτά κοιτάξουνε και δουν τη μοναξιά μου..

Σκεφτόμουνα δυσοίωνα ,κρυβόμουνα τα βράδια

τα τζάμια μου τα ένωνα με αγκαλιές και χάδια,

οι μέρες όμως πέρασαν και ήρθαν οι τριβές

ό,τι παραπονιότανε τ' άφηνα στο χθες

Η κόρνα όμως δεν άργησε πολύ για να σημάνει

το φτου ξελευθερία, το μέσα…

Τώρα το βλέπω από ψηλά
σε ένα κουτί κρυμμένο
σβήνει το πάθος μου γοργά
σαν φύλλο μαραμένο

Ίσως ξοδεύτηκε μεμιάς
από στερνή σπατάλη
ή ίσως πάλι καρτερά
εκείνη την αγκάλη...

Νόμιζα χάθηκε εκεί
μαζί με εκείνην πλάι
μα ύπαρξη έχει θεική
σαν ποταμός κυλάει...

Το νιώθω τώρα λαμπερό
σαν φοίνικας μου μοιάζει
ήτανε χρόνια ποταπό
μα τώρα δεν το νοιάζει..

Στα βάθη του ατλαντικού,
κοιμάται ο εαυτός σου
μα αν δεν ματώσεις σε σπηλιές
ποτέ δεν θα 'ν' δικός σου

Μας κούρασαν οι ελιγμοί
οι πτώσεις και τα πάθη
για πες μου αραγε θα δεις
τον ήλιο σαν θα ερθει?

Ξεπέρασε τους φόβους σου
ασ' τη ψυχη φεγγαρι
έχε το νου σου σαν θεό
και δες τον να σαλπάρει

Σε συνάντησα κάπου κι ο ήλιος εχάθη

κάποιο ξόρκι μου έφερε λήθη τρανή

αυτά δεν αλλάζουν κ ας πέρασαν χρόνια

τα μαύρα σου μάτια με καλούνε ξανά..

Μαζί να πετάμε ,να κάνουμε βούτες

στ' ουρανού το πηγάδι,στου βάλτου το φως!

Θα βρεθούμε τη νύχτα, αργά στο σκοτάδι

αυτό μας ενώνει ,άραγε είναι αρκετό;

είμαι δικός σου και είσαι δικιά μου

πώς να χωρίσεις δυο σταγόνες νερό;

Μαζί να πετάμε ,να κάνουμε βούτες

στ' ουρανού το…