Σε ανήλιαγες κρυψώνες,

με σθένος πειρατή,

θα ζήσω στους χειμώνες

τη μέσα μου γιορτή.



Δραπέτης ταξιδιώτης

στου χρόνου τις σπηλιές,

απόμαχος μιας νιότης,

σε χίλιες αγκαλιές.



Στη μέσα μου αρένα,

παλεύω τους καημούς,

οράματα δεμένα

με τρέλες και θυμούς.



Του δρόμου…

Ονείρου καβαλάρης

μια νύχτα των διωγμών,

δραπέτης απ' την άγονη πλευρά σου,



του χρόνου μακελάρης

αυτόματων ρυθμών,

ρυθμών που δυναστεύουν τη χαρά σου.



Διδάσκαλος του κόσμου

σε αρχαία αγορά,

ο λόγος σου, τροφή των μαθητών σου,



την προσευχή σου δώσμου,

σ' αιώνια προσφορά,

με αντάλλαγμα τη…

Κάνε την κιθάρα σου βαρκάκι,

αγέρας η φωνή σου που φυσά,

ελεύθερο ανεμίζει τραγουδάκι

με λόγια διαμαντένια και χρυσά.



Κάνε την κιθάρα σου βαπόρι,

ξεκίνα για να φτάσεις στα βαθειά,

τραγούδα τη ζωή σου σε μια πλώρη,

οι γλάροι θα σου κάνουν συντροφιά.



Κάνε την κιθάρα σου πιρόγα

και φύγε για ταξίδια…

Μέσα στο χώρο, τόσους αιώνες,

μες τους χειμώνες της προσμονής,

καυτές ανάσες και παγετώνες,

μες τους αγώνες αδημονείς.



Πάνω σε τόπους, πάνω στη σφαίρα,

με καλημέρα και σκοτεινιά,

ζητάς αγάπη, παίρνεις φοβέρα,

σε μια γαλέρα χωρίς πανιά.



Μέσα στο χώρο σκορπίζεις πόνο,

πάνω στο θρόνο της παρακμής,

αυτό το μίσος…

Το κόκκινο το χρώμα ταιριάζει στη φωτιά,

το πράσινο μιλάει για τη φύση,

το κίτρινο τονίζει του κόσμου την ψευτιά,

το μαύρο για ένα άσχημο μεθύσι.



Το κόκκινο το χρώμα για έρωτα μιλά,

το πράσινο κυλά σαν οξυγόνο,

το κίτρινο για αλήθεια το ψέμα, μου πουλά,

το μαύρο με γερνάει σαν το χρόνο.



Το κόκκινο θα ντύνει κορμάκια θηλυκά,

το πράσινο τα δέντρα ζωγραφίζει,

το κίτρινο φωτίζει ρουτίνας υλικά,

το μαύρο στην ψυχή πάντα φοβίζει.



Το…

Έχω ένα νησί που μ' ανασαίνει

στο χώμα του φυτρώνω από παιδί,

πατρίδα που για λίγο ξαποσταίνει

και γίνεται καντάδα και ωδή.



Έχω ένα νησί που με ζεσταίνει,

τριγύρω μου μια θάλασσα κλειστή,

ξαπλώνω σε αμμουδιά σημαδεμένη

δίπλα σε μια φράση σκαλιστή.



Έχω ένα νησί που με θυμάται

όταν στο λιμάνι του γυρνώ,

ύμνος σε ζωή που δεν κοιμάται,

ύμνος σε νησιώτικο κοινό.



Έχω ένα νησί που με πληγώνει

για πράξεις των ανθρώπων που…

Μεγάλες λεωφόροι της ροής,

ατέλειωτης ρουτίνας κι ευκαιρίας,

χαοτικό παιχνίδι της ζωής

ο κόσμος μιας αδιάκοπης πορείας.



Βιτρίνες και καθρέπτες των ματιών

και οι μπάντες να ροκάρουν τη χαρά τους,

πολυόροφα ταξίδια των ποδιών

σε ιπτάμενα γραφεία τα όνειρά τους.



Σε πόλεις των αυτόματων ρυθμών,

των άγνωστων, αμίλητων και μόνων,

σε θάλασσες απείρων αριθμών,

σε ακρόαμα γιγάντιων μικροφώνων.



Μεγάλες λεωφόροι της αιχμής,

εκθέσεις της…

Μια πονεμένη ανατριχίλα,

ένα κεντρί που δεν περνά,

σαν το σαράκι μες τα ξύλα,

σαν ένας λύκος που πεινά.



Ρεμπετο-μπλούζ που αργοκλαίει,

στίχος που σκάβει την πληγή,

σαν τη φωτιά που σιγοκαίει,

πανσέληνος που αιμορραγεί.



Μια πονεμένη ανατριχίλα,

σαν μια ανάμνηση παλιά,

μικρό σκουλήκι μες τα μήλα,

σαν μια βροντή στη σιγαλιά.



Ένα παράπονο που καίει

σ' ένα μπουζούκι λαικό,

και μια ψυχή που καταρρέει

σε ένα κύμα…