Ομοιότητες αρώματος,
ανασαίνει,
συχνά,
η μνήμη.
Έτσι ζει
και συνεχίζει να σπαρταρά,
μέσα μου.

Αγρύπνια...
Με κάποια κενά πια,
ως προς τον σκοπό.
Περιμένοντας,
όλο και πιο γενικά,
την κατάλληλη στιγμή,
που φορτώνεται
στραγγαλισμένες ευκαιρίες,
με βίαιο θύτη το "Περίπου",
αφού η ίδια
έχει καταστεί τόσο θολή,
ώστε δε μπορει να χρησιμοποιήσει
τους δείκτες του ρολογιού,
για ν' απαγχονίσει
τον ακόμα ζωντανό φόβο του αγνώστου.
Σε οποιαδήποτε ώρα,
εφόσον η βαρύτητά του
δεν έχει κατεύθυνση.

Αύριο πάλι,
ραντεβού εδώ.
Ο ένας δίπλα στον άλλο.
Μαζί
στο νέο συλλάβισμα της ψυχής μας.
Για να δούμε
πόσος τόπος και τρόπος σώζεται.
Αν τα "Θέλω'' μας
ξανάκαναν έρωτα,
χωρίς να προκληθεί
εκατέρωθεν φθορά.

Ή μικραίνει το δωμάτιο,
ή εξαντλούνται οι ψευδαισθήσεις.
Μέχρι πρότινος,
συμβολισμοί
σκαρφάλωναν στους τοίχους,
'παίρναν λίγο από το μεδούλι
της έννοιάς τους
και φύτευαν συνειρμούς
που μεγάλωναν
χάρις σε δάνεια ζωής,
συναρμολογώντας τα κλαδιά τους
με τα χάσματα
ανάμεσα
στο ήδη αποσαθρωμένο έδαφος
του εγκλωβισμου
και το πιο στέρεο του έξω κόσμου.

Εισπνοή,
εκπνοή...
Πότε;
Πως;
Ένα άηχο κύμα υπάρχει μόνο,
που χτυπά στη μιά,
κι επιστρέφει
στην άλλη ανατριχίλα.
Για την ώρα,
κρύβεται
μέσα στο στόμα...
Για όσο ακόμα υπάρχει αυτό το όριο.
Ο πηλός,
που μέχρι τη συνάντηση
δεν είχε στεγνώσει,
λιώνει
στη θάλασσα της Στοργής.

Δεν αντικρούει κανείς τη σιωπή.

Είναι σίγουρο...

Αυτή μέρα,

διαχειρίζεται έτοιμες αλήθειες

και μέσα της δεσπόζει

μιά σκέψη σε κατάσταση ηρεμίας,

γεμάτη παλμούς,

οι οποίοι έχουν μπολιαστεί

με τη μηδενική συχνότητα

κρουσμάτων αμφιβολίας,

και δε θορυβούν.

Κι έτσι,

κάπου αλλού,

ακούγεται κάποιο καρδιοχτύπι,

να σκάβει την ύλη και το αερικό,

προσπαθώντας να βρει

ένα ακόμα δικό του…

"Είσαι",
με την έννοια
του απόλυτου των στιγμών...
Λέω "Εδώ",
κι εννοώ άνθρωπο...
Είσαι εδώ.
Ως συνδετικός κρίκος,
μεταξύ
της επιβίωσης
και του σκοπού της.

Χάθηκε μέρος της Ουσίας.
Μιά αίσθηση παράλειψης,
δεν επιτρέπει ασφαλείς υπολογισμούς.
Πάντως ο ίσκιος,
χλωμιάζει
όταν μπαίνει στον καθρέφτη,
ενώ οι πρώτες στιγμές του ξεσπάσματος,
έχουν αρχίσει
να περισυλλέγουν από τη μνήμη
φθαρμένα περιτυλίγματα προσπάθειας
και με τη βοήθεια κλειστών ματιών,
σε τέλειες συνθήκες μήτρας,
ετοιμάζουν τη νέα ελπίδα,
που θα τα γεμίσει.

Φως...
Φως δοσμένο
σε ημεδαπές κι αλλοδαπές διαθέσεις,
που αφέθηκαν
ν' αψηφίσουν επιδεικτικά
το βάρος των ματιών...
Για κάθε ατιμασμένο ήλιο,
η κόλαση
πετούσε ένα ένα τα πέπλα της
και τώρα,
υπό το φως ΌΛΩΝ,
έχει κολλήσει το απεχθές κορμί της,
-γεμάτο τύψεις-
πάνω στη συνείδηση,
με σκοπό την καταναγκαστική συνεύρεση.

Αναπόφευκτα,
ζούμε παραλλαγές
της Πρώτης Φοράς,
που ερεθίζουν
τα χρώματα της Ουτοπίας.
Μα έχει προχωρήσει κάπως,
ο ένας άνθρωπος
μέσα στον άλλο.
Μπορούμε από αυτή τη θέση,
τη διάσπαρτη
από λυμένα μυστήρια και λάθη,
να δούμε καλύτερα τη λύτρωση,
έχοντας νιώσει ήδη
πως καμιά στιγμή,
πεινασμένη για ζωή,
που τράφηκε
μ' ερωτικά υπολείμματα,
δεν απόκτησε ποτέ αυτοσεβασμό.

Με τα πολλά,
ξημέρωσε κι εδώ μιά ηλικία,
στην οποία θερίζουν
οι μη συμβατικοί πνιγμοί.
Παραμονεύουν,
όπου κι αν περιφερθεί η Ύπαρξη
κουβαλώντας μαζί της,
ως μόνη άμυνα
και πηγή σωτηρίας,
όλες τις φορές που γλίτωσε
χάρις σε δύσκολα φιλιά ζωής,
αφού η ανάσα
των λέξεων και των αισθημάτων,
καίει.

                Στη   Σ.

Κάτω από το κόκκινο,
κοχλάζει
η έντασή του,
μετά την αναζωπύρωσή της
σε πράσινο ματιών,
σε άρωμα Συντρόφου
και τη συνεχή παρουσία
μιάς απαλής αφής,
που φτάνει μέχρι το Είναι.

Νιώθω...
Πάντα...
Αδιάκοπα...
Πριν
και μετά το οτιδήποτε...

Και η φύση μας
απεχθάνεται το κενό.
Και πιο συγκεκριμένα,
κάθε απόγονο φυγής
και ψυχικής άπνοιας.

Από τη μετατροπή του αίματος,
κι αυτής της δίψας,
σε μαγιά κι άλλου απολογισμού,
φτιάχτηκε ένας δρόμος συλλογισμών
πιο ομαλός
αλλά δίχως ορατότητα.
Κι όπως πάντα,
εκεί κοντά,
περιμένει
ένας ασυμπτωματικός θάνατος
να τον διασχίσει,
ονόματι "Προσαρμογή",
που υπογράφει το σενάριο,
που ήδη παίζεται
και ήδη πείθει,
με τίτλο "Τεκμήρια ευρυχωρίας".

Πολλαπλάσιοι,
ελαστικοί ήχοι,
περιμετρικά
των τετραγωνικών ασφάλειας,
δείχνουν πως πλήθυνε το Είδος.
Και στην σιωπή,
πολλαπλάσιοι χτύποι...
χτύποι...
Και μετά από αυτούς,
γεννιούνται αποσιωπητικά.
Μέχρι εκεί έχει μελάνι η σκέψη.
Λείπει ένας σαφής προσδιορισμός
και η δύναμη ανεύρεσής του.
Η υποψία,
από μόνη της,
δε τη διαθέτει,
για ν' ανοίξει
κάπου πάνω στο κουτί,
μιά έξοδο διαφυγής.

Υποθέτω,
πως αν γδυνόταν,
μπροστά μας,
ο Παράδεισος,
και η αφή
θα βίωνε το πέρασμα
πάνω από τις δονήσεις του κόσμου,
και η αίσθηση εξαΰλωσης
θ' αξιοποιούσε
την ορθάνοιχτη διέξοδο μιάς αύρας,
για τη διάχυσή της παντού.

Τόπος
ή Χρόνος...
Πρόσωπο
ή Πράξη...
Κάτι το ξεχωριστό,
τέλος πάντων,
που μπόρεσε να χωρέσει
ένα αίσθημα απόλυτης ελευθερίας.
Που έγινε απαραίτητο
και σημείο αναφοράς.
Τρεφόμενο,
στο εξής,
με ασυναίσθητα προσκυνήματα,
μετά την κάθε επίκληση.

Νυχτώνει στο πάθος
και είναι ανάγκη,
απόψε
να κρυφτει πάλι
σε φεγγάρι ματιών,
για να βρει,
στην απόχρωσή τους,
το υλικό
να φτιάξει τα θέλγητρα
ενός Αύριο
και ν' ανατείλλει εκεί.

Υπάρχει
και το δικαίωμα σε μιά ανάγκη,
που,
την ώρα μηδέν,
θα θυμάται το όνομά της.
Και τα δόντια της κραυγής
που βλασταίνει εκεί,
μπορούν να κόψουν
τη λιπαρή ατμόσφαιρα
του φθηνού ξενοδοχείου
και όλοι τριγύρω να καταλάβουν,
αλλοι μειδιώντας
κι άλλοι ανατριχιάζοντας,
ότι μιά ψυχή
εγκατέλειψε αποφασιστικά
κάποιο σώμα,
κι ας μην έγινε απόσβεση
όλης της αξίας χρήσης του.

Χρόνια τώρα,
δουλεύονται οι φόβοι.
Προσθαφαιρέσεις,
επισημάνσεις,
πλασματικά ξεθωριάσματα
και άδικες υπερτιμήσεις.
Κι ο μεγαλύτερος αυτών,
ο πιο τραχύς,
έχει δώσει μιά ζωή,
-και δίνει ακόμα-
λαβές προς λείανση.
Τείνει να γίνει ο Ανομολόγητος.