Αυτές

τις γραμμές,

μην τις πείς ξανά

στίχους.

Είναι το τραγούδι

που ζήτησες,

κάποτε

που βρέθηκες

μόνη,

σε μη κοινό μας χρόνο.

Περνώ

απο το μελάνι,

όλες τις φωνές του Εσύ,

αλλά στον ενικό,

υπάρχουν

μόνο μουσικές υποσχέσεις.

Την πραγματική μελωδία,

θα την επινοήσουμε μαζί.

Αυτός,

είναι ο κυνικός τόπος

του περιθωρίου αλήθειας

που συντηρούν οι σφυγμοί.

Όλες οι επαφές

νιώθονται,

όλες

οι σκέψεις

ξεδιπλώνουν

τα φτερά

ή τις λεπίδες τους

αδιαφορώντας

για τη θέληση.

Όλα τα συναισθήματα,

πάντα και παντού

πιο απροσάρμοστα,

ανοίγουν δρόμους

για μηδενικές βαρύτητες

και όλοι φεύγουν

σχεδόν ολοκληρωτικά.

Για την…

Πες μου λοιπόν...

Και πέρα

από τις παθιασμένες διαχύσεις μας,

μ' επαφές πάντα,

τι;

Υπάρχει χώρος

για τη δοκιμασία

της εξ΄αποστάσεως σιωπής;

Πόσες,

γι΄αυτό το σκοπό,

διαθέσεις,

έμειναν ζωντανές,

μέσα

σε σμιξίματα

που είχαν

σαν ηθικό αυτουργό

της πείνας τους,

κάτι φοβερες υποψίες;

Λιγοστεύει το νερό

στο ποτήρι.

Η γυάλινη κοίτη,

ελέγχει

πιο εύκολα

τη διαφυγή του.

Διψά στο στόμα,

δίψα στο μυαλό,

την ώρα

που μιά θέση στον ήλιο,

στοιχίζει,

ήδη,

ακριβά:

Όλη η έκταση

των δυνατοτήτων,

μαστίζεται

απο ξηρασία

κινήτρων εξ΄αίματος.

Μετά

το λαχάνιασμα,

που έδωσε ήχο,

-Την απαραίτητη γήινη υπόσταση-,

στη σκυταλοδρομία τους,

τα χάδια,

ενωμένα

κι ακίνητα,

φτιάχνοντας αγκαλιές,

προσπαθούν

στα σκοτεινά,

να πνίξουν

αμετάκλητα

το προσωρινό.

Κανείς

δε μπορεί

να είναι σίγουρος

με τις έντονες στιγμές.

Κανείς

δεν άφησε ανέπαφες

όλες του τις επιφυλάξεις.

Σε όλους αντιστοιχεί

ένα προσωπικό φάντασμα

αδύναμου εαυτού.

Ένος κατοίκου μοναξιάς,

τοποτηρητή εγωισμών

κι υποχωρήσεων,

που τον τρέφουν

μέρες και νύχτες

βουτηγμένες

σε μιά έξαρση

του αισθήματος αυτοσυντήρησης.

Πλέον,

ο δρόμος

προς τη γαλήνη,

γίνεται πιο εύκολος.

Όπου λίμναζε αμηχανία,

σηκώνονται κύματα

ήρεμης,

αβίαστης κατανόησης

του άλλου ρίγους.

Ο ήχος

απο τη σύζευξη

των παλμών,

έριξε,

απο μέσα,

το φράγμα

που ύψωνε το ανείπωτο,

μιλώντας άπταιστα

την ίδια του τη γλώσσα.

Οι νέες διαστάσεις,

που χωρούν

τις θυσίες δίχως σκέψη,

άφησαν,

εκτός της επικράτειάς τους,

αβοήθητη,

άλλη μιά διάθεση

παροχής του εαυτού,

ήδη εξαντλημένη

απο την προσπάθεια

που έκανε

για να γίνει προτεραιότητα.

Βρίσκονται πλέον,

σε απόσταση επικείμενης εφαρμογής

με το Εγώ.

Μεγάλες μέρες,

μικρές νύχτες...

Είναι άνιση η κατανομή

των ευκαιριών,

σε βάρος ανθρώπων

που για το τέλειο

ή την ατέλεια,

αφήνουν

ν' αποφασίσει,

όχι

η φιγούρα του κορμιού,

αλλά η ένταση

της στοργής.

Αλλάζει

ο ρυθμός των κυμάτων.

Κάποιο βλέμμα,

εντελώς ξαφνικά

κι ενωπιόν τους,

ζήτησε

την κατάλυση ενός ορίου.

Χτυπώντας

πάνω στη σάρκα,

συγκλονίζονται

απο το καρδιοχτύπι,

κι επιστρέφοντας,

παίρνουν μαζί τους

μιά ένεση λαχτάρας

για λογαριασμό

όλων

των επιθυμιών

που ταξιδεύουν στ' ανοιχτά.

Εδώ...

ανατριχιάζεις.

Είναι μέρος

πατημένο

απο παλιό φιλί.

Εδώ...

πονάς.

Υπάρχει κατάλοιπο

κάποιας

παλιάς σκληρότητας.

Εδώ όμως,

στο ύψος

των ματιών σου,

είναι σίγουρο

πως δε νιώθεις τίποτα,

γιατί

όταν κοιτάζω μέσα τους,

βλέπω

πως η αντανάκλαση

του ειδώλου μου,

δεν τρεμοπαίζει,

μη βρίσκοντας προφανώς,

την απαραίτητη υγρασία.

Πάντως,

τα χέρια

έχουν

τις πιο βαθιές,

πάνω μας,

ρυτίδες.

Έτσι ήρθαν στον κόσμο,

σημαδεμένα,

χωρίς να τραυματιστούν,

απο τις κοφτερές πλευρές του,

πριν τον ξεχάσουν

και να τον μάθουν ξανά,

εν μέρει,

στο σύνολο μιάς ζωής.

Έχοντας

το πλεονέκτημα της επαφής,

όντας απαραιτήτως

δικαιότερα των ματιών,

καθώς

απο πάνω τους

ξεκινά,

βάσει περισσότερων…

Δε βλάστησε το δάκρυ.

Το έδαφος

της ευγενικής κατανόησης,

ήταν άγονο.

Άλλωστε,

σε κάτι άλλες στιγμές,

πιο μουσκεμένες

απο το σπαραγμό,

έσπειρα

το πάθος μου.

Παραλίγο

να κάνω τα πάντα,

αλλά ο ίσκιος

της επιτυχίας,

ήρθε νωρίτερα.

Απο τότε,

για να κοιμηθώ,

παίρνω αγκαλιά,

όλα τα "σχεδόν",

ό,τι δε χρησιμοποιήθηκε

απο τη δύναμή μου,

και περιμένω

η σάρκα μιάς νύχτας,

να μ' ελεήσει

με τη διαβεβαίωση

πως ολοκληρώθηκε

το ονειρό μου.

Το βεληνεκές

της ζωτικής μου φλόγας,

της δοκιμασμένης

μ' επιτυχία,

στην υγρασία μεγάλων πληγών,

είναι ίσο

με όλο

το διαλυμένο σκοτάδι,

μέχρι

να φανούν

μπροστά μου,

τα μάτια σου.

Οι εν λόγω ώρες,

δεν έχουν δευτερόλεπτα.

Έτσι αποφάσισαν

τα μοναχικά χέρια,

όταν ακουμπούσαν

πάνω

στο ρολόι

κι ένιωθαν

ν' αποκολλούνται,

ένα

προς ένα,

θραύσματα,

απο το φράγμα

της αβύσσου.

Έρχομαι

απο το τέλος

του εαυτού μου.

Συνεπώς,

σημαδεμένος απο ζωή.

Με βουητό στ' αυτιά,

απο παλμούς καρδιάς

και χέρια

δυναμωμένα

απο τα χτυπήματα

συσπάσεων κορμιών.

Ήρθα,

ελαφρομένος

απο αργοκίνητες στιγμές,

που έγιναν κανίβαλοι

και κατασπαράσσουν

το ζωντανό μέρος

των εαυτών τους.

Δεν ήρθε ακόμα

η συνήθεια.

Ίσως

να μην έρθει ποτέ.

Πρός το παρόν,

τον έλεγχο έχει

η ανάγκη.

Η πορεία είναι  ίδια

και οι διαπιστώσεις

δεν αλλάζουν:

Πεινώ,

διψώ,

αφανίζομαι

πάνω σου.

Φαγώθηκαν τα νύχια,

φαγώθηκαν τα δόντια...

Δεν έχουν

απο που να πιαστούν.

Ξέρει

να κάνει ανορθόδοξο πόλεμο

το σκοτάδι,

όταν απομονώνει άνθρωπο

στην επιβλητική μήτρα του

που δεν προσφέρει

ούτε καν

την άρρωστη ηρεμία

της άγνοιας,

αφού προηγήθηκε

γνώση του κόσμου.

Κάτι

που κάνει τις θυσίες

να ξαναγεννιούνται

σαν στυγνές απώλειες,

στο στρατόπεδο του…

Θα μπορούσαν

να τελειώσουν όλα

εδώ.

Και το κρίσιμο διάστημα,

ανάμεσα στο "σε λίγο"

και το "ποτέ",

να μη το σημάδευε ανεξίτηλα

κάποιο βλέμμα-προπομπός

της σωτηρίας που περικλείει,

ή κάποια δυνατή διέγερση

του αλάθητου κριτηρίου

διά της αφής

που έχει η αόμματη ψυχή.

Όμως,

τίποτα απο αυτά

δεν έγινε.

Υπήρξες.