Παιχνίδια παίζονται με μίσος κι απονιά,

μαύρες σημαίες παζαρεύουν την οδύνη,

καίνε το θύμα κι αγαπάνε το φονιά,

θάβουν ελπίδες σε μια πένθιμη ειρήνη.

Παιχνίδια παίζονται σε φόντο γαλανό,

μέσα στο ψέμα και τη λάσπη που τους τρέφει,

σερβίρουν κόλαση για απέραντο ουρανό,

κερνούν κρεμάλα για αλλαγή που επιστρέφει.

Παιχνίδια παίζονται σε πλάτες δουλικές,

παιχνίδια φόβου με μια απόπνικτη ζαλάδα,

τον λόγο παίρνει σιδερόφραχτος λακές

και αποτελειώνει…

Στου καφέ το κατακάθι,

βλέπω φυλακές και λάθη,

βλέπω σέρτικα τσιγάρα

και στο βάθος μια κιθάρα.

Στων ονείρων το ταξίδι,

βλέπω αυτά που ξέρω ήδη,

βλέπω αντίγραφα θανάτων,

των φτωχών, των αδυνάτων.

Πάνω στ' άγραφα των μύθων,

πάνω στις γραφές των λίθων,

βλέπω τα παιδιά να κλαίνε,

και μετά όλα μου φταίνε.

Στου καφέ μου το ταξίδι,

βλέπω μέσα μαύρο φίδι,

την ελπίδα να ξερνάει

και στο τέλος να γυρνάει.

Πίσω απ' τις γραμμές…