Έπαψα τώρα να μιλώ με μνήμες φθισικές

Με σκουριασμένα σίδερα που τά΄φαγε ο χρόνος

Λόγια που έσταζαν αργά σε νόθες Κυριακές

Θα προσπεράσω σαν τυφλός ζητιάνος γυρολόγος



Για τα λιμάνια πού΄μειναν στο νου μου σαν λεκές

Εκεί που μάταια ξόδευα τη σάρκα μου την γκρίζα

Τις νύχτες που καβάλαγα διαόλους κι αστραπές

Πως έχασα απ΄τα χέρια μου την ζυγαριά δεν είδα



Σαν δένδρο τώρα θα σταθώ ακούνητος εδώ

Και την αλμύρα που έφαγα στις θάλασσες θα… Συνέχεια