Ένα σημείωμα, ψηλά στο κομοδίνο:

"Λυπάμαι, Βάλια.. Τέλος...Φεύγω...Έχε γεια"...

Γλυκά, ξημέρωνε του Άγιου Κωσταντίνου,

πικρά σουρούπωνε στην άδεια μου καρδιά.



Και χώθηκα στο μαύρο σου πουκάμισο,

που 'βγαζε στου κορμιού σου τον παράδεισο.



Δεν κλαίω που 'φυγες κλεφτά σαν τον αγέρα,

δεν κλαίω που 'φυγες σαν μύρο της βροχής,

κλαίω που πάλι θα γυρίσεις κάποια μέρα

για να χαθείς  ξανά σαν θα με βαρεθείς.



Και χώνομαι στο μαύρο σου…

Θα μείνω πάντα ένας υγρός

άνεμος μελαγχολικός

στα νυχτωμένα δέντρα,

τη μοναξιά μου να ιστορώ

στα σύννεφα και στο νερό

και στου βουνού την πέτρα.



Άνεμος μελαγχολικός,

απόκοσμος περαστικός

μες στο βαρύ χειμώνα

μ' ένα τραγούδι μου…