Σαράντα μαύρα κύματα χτυπάνε την ψυχή μου,

σαράντα μαύρα κύματα, σαράντα στεναγμοί. 

Κι εμένα μάνα μ' έκανε , μα βρέθηκα σκαρί

βαθιά σε θάλασσα πικρή να ψάχνω τη ζωή μου.

Σαράντα μαύρα κύματα, σαράντα μαύροι βράχοι,

σαράντα ατσάλινα καρφιά επάνω στο Σταυρό.…

Όνειρο του μεσημεριού, ποτέ σου μην πιστέψεις,

ψεύτικο βγαίνει εφτά φορές και μια αληθινό,

κι αν δεις πουλί βασιλικό, μην πας να το γυρέψεις,

πετάει σε μαύρη ξόβεργα, τραβάει σε κυνηγό.

Μα τη στιγμή που σαν σκιά περνάει στα βλέφαρά σου,

δώσ' του τον πόνο σου ψωμί, το δάκρυ…

Φουρτουνιασμένη θάλασσα, τρέχεις και μ' αγκαλιάζεις,

δε φταις εσύ, σε γέννησαν οι μπόρες κι οι καημοί,

με παίρνεις βράχο μέσα σου, κομμάτια εφτά με βγάζεις,

άγγελος είσαι κι άβυσσος, κι εγώ μισό κορμί.

Λιβάνι καίω στην Παναγιά, κερί στον Αη-Νικόλα,

θάμα να γίνει,…

Ο ακροβάτης σαν πατάει στο σχοινί,

παραπατάει και πέφτει μέσα στο μυαλό του,

στην ουτοπία, στο απόκρυφο όνειρό του ,

στον πιο βαθύ γκρεμό που κρύβει ετούτη η Γη.

Σ' αυτή την πτώση την ωραία, ασφαλώς,

κοινό δεν έχει μήτε δίχτυ ασφαλείας,…

Μάνα, μανούλα, μάνα μου, οι λέξεις δεν μου βγαίνουν,

ρολόι που το 'φαγε η σκουριά σίγησε το μυαλό,

μάνα, μανούλα, μάνα μου, με λύνουν και με δένουν

στον ύπνο και στον ξύπνο μου, δαιμόνοι στο σταυρό.

Στα μάτια ο φόβος στοίχειωσε, μάνα, μανούλα, μάνα,

τάφος μού εγίνη το κορμί…

Αν δεις, καπλάνι ανίκητο να το ρημάζει ο χρόνος ,

κι αν δεις το δάκρυ αδιάβατο, μεγάλο ποταμό,

να μη σκιαχτείς !Αρχάγγελος κι αγίασμα είναι ο πόνος,

του Ναζωραίου ευλόγησε τον ξύλινο σταυρό...

Αν δεις , μια αυγή κι απ' τα πουλιά να τριγυρνάς πιο μόνος,

κι αίμα να στάζουνε…

Τα πιο μεγάλα ψέματα για μένα τα φυλάω,

για τη βαριά, αμετάκλητη και δύσκολη στιγμή,

για τη στιγμή που σαν καπνός στο Σύμπαν θα σκορπάω,

στου πουθενά στου τίποτε την άραχλη ρωγμή.

Θα πω στο αίμα "-Υπομονή!Μπόρα είναι θα περάσει...".

Θα πω στ' ωχρό κι αδύναμο γερμένο μου…