Στις φλέβες των αγέννητων, θλιμμένων ποετάστρων

και στ' αντιφέγγισμα τ' αχνό των μακρινών των άστρων,,

ανθίζει ο μαύρος ο λωτός, το στοιχειωμένο τ' άνθος,

που 'χει ριζούλες τρίσβαθες, μες στου καιρού το βάθος.



Στάζουν τα φύλλα του σιωπή, κι οι στήμονές του αίμα.

Δροσούλα ψάχνει και τροφή, στης μοναξιάς το ρέμα.

Κι ολόγυρα απ' το μίσχο του, που πέτρινο είν' αδράχτι,

σταλάζει ο χρόνος κεραυνούς, φωτιά και μαύρη στάχτη. …

Το ποίημα είν' αρχάγγελος

Έρωτα και Θανάτου,

είναι κι η αμάραντη άμπελος

του κόσμου τ' αποκάτου.

................................................

.................................................



Το ποίημα είναι διάττοντας, στη σύντομη τροχιά μου...

Ποτάμι που βαφτίζομαι, Πρόδρομος και Χριστός...

Στο μέσα μου στερέωμα, φωνή βραχνή, τραχιά μου...

Στις χίλιες μου κερκόπορτες, αητός βυζαντινός...



Το ποίημα είναι θάλασσα νεκρή…

Είμαι μηχανή με χίλια άλογα

και θα ζω μυστήρια και παράλογα.

..........................................

..........................................



Τόσες χιλιάδες αλησμόνητα ταξίδια,

-για εισιτήρια, δραχμή δεν έχω δώσει-

μ' αγρύπνια και σιωπές, αδρά τα 'χω πληρώσει,

χρόνια ζωσμένη απ' της μοναξιάς τα φίδια.



Είναι μια μοίρα σκοτεινή που αν την έχεις,

πότε σκορπάς και πότε φέγγεις σαν τ' αστέρι.

Κατάρα αν…