Τώρα το βλέπω από ψηλά
σε ένα κουτί κρυμμένο
σβήνει το πάθος μου γοργά
σαν φύλλο μαραμένο

Ίσως ξοδεύτηκε μεμιάς
από στερνή σπατάλη
ή ίσως πάλι καρτερά
εκείνη την αγκάλη...

Νόμιζα χάθηκε εκεί
μαζί με εκείνην πλάι
μα ύπαρξη έχει θεική
σαν ποταμός κυλάει...

Το νιώθω τώρα λαμπερό
σαν φοίνικας μου μοιάζει
ήτανε χρόνια ποταπό
μα τώρα δεν το νοιάζει..

Στα βάθη του ατλαντικού,
κοιμάται ο εαυτός σου
μα αν δεν ματώσεις σε σπηλιές
ποτέ δεν θα 'ν' δικός σου

Μας κούρασαν οι ελιγμοί
οι πτώσεις και τα πάθη
για πες μου αραγε θα δεις
τον ήλιο σαν θα ερθει?

Ξεπέρασε τους φόβους σου
ασ' τη ψυχη φεγγαρι
έχε το νου σου σαν θεό
και δες τον να σαλπάρει

Σε συνάντησα κάπου κι ο ήλιος εχάθη

κάποιο ξόρκι μου έφερε λήθη τρανή

αυτά δεν αλλάζουν κ ας πέρασαν χρόνια

τα μαύρα σου μάτια με καλούνε ξανά..

Μαζί να πετάμε ,να κάνουμε βούτες

στ' ουρανού το πηγάδι,στου βάλτου το φως!

Θα βρεθούμε τη νύχτα, αργά στο σκοτάδι

αυτό μας ενώνει ,άραγε είναι αρκετό;

είμαι δικός σου και είσαι δικιά μου

πώς να χωρίσεις δυο σταγόνες νερό;

Μαζί να πετάμε ,να κάνουμε βούτες

στ' ουρανού το…