Και κάπως έτσι σε ‘χασα, δίχως να ‘χω φυλάξει

μια στάλα απ’ την ανάσα σου, να με ξεπροβοδίζει τις νυχτιές.

Τότε που τριγυρίζω σαν πεταλούδα πριν καεί,

στο φως της πολιτείας.

Κι αφήνομαι να λησμονώ μες σε καπνούς κι αρώματα φτηνά

και πεθαμένες εκδοχές του εαυτού μου.

Τότε που άξαφνα σβήνουνε, χωρίς να λυτρωθώ

τα ματωμένα στίγματα απάνω στις παλάμες.

Μια ανάσταση προσωρινή ίσα για να χωρέσει

το ζαλισμένο σφίξιμο μιας άδειας…

Κάποτε θέλω να θυμάσαι τη φωτιά

που ‘χαμε ανάψει οι δυο μας

ανάμεσα απ’ του σαλονιού τα γκρίζα έπιπλα

και της γενιάς μας τη ζεστή τη λύπη.

Και απ’ το κουτί που μας ανέθρεψε

πρόσωπα κρυμμένα στη σιγουριά των κουστουμιών

μας μάλωναν, μόνο μας μάλωναν

για τη ζωή που κρύβαμε κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Κι ύστερα με ύφος πατρικό και ξένο

κι απ’ ένα κόσμο άλλο σε ένα γυαλί τετράγωνο

μας ζήταγαν, μόνο μας ζήταγαν

να μη φοράμε…

Τι να σου γράψω πες μου, που να μη το ξέρεις;

Έχω γελάσει με το γέλιο των ματιών σου

μονάχα δυο αιώνες πριν χαρείς.

Σαν προσευχή που απ’ έξω έχω μάθει

κρατώ μέσα στου νου μου την ομίχλη

το φως της ύπαρξης σου.

Και τούτη η σκέψη η ευλαβική και μόνη

ίδια ηλιαχτίδα του Δεκέμβρη διαπερνά

τα σύννεφα που ζώνονται απάνω στο ταβάνι.

Τι να σου γράψω πες μου, για να με θυμάσαι;

Σαν ποδοβολητό εξαγριωμένου…

Η πινακίδα στην άκρη του δρόμου σου έγραφε :

ΠΡΟΣΟΧΗ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΕΡΓΑ .

Μια κίτρινη ειρωνεία που στοιβαζόταν σε λέξεις .

Συνταιριάζονταν καμιά φορά οι δρόμοι μας ,

σαν στένεψαν απότομα και οι δύο.

Και από τότε μονάχα διαβάτες

με λασπωμένο στόμα και κατακόκκινα μάτια

περνούν από δω ,  κατά λάθος .

Φωτισμός ανύπαρκτος :

τους τελευταίους πυλώνες της λάμψης σου ,

τους είχε καταπνίξει μια αλμυρή βροχή

που ‘χες φορέσει…

Το παιδί που έμεινε τιμωρία δυο ζωές

γιατί λησμόνησε τα λόγια του δασκάλου

έψαξε να με ‘βρει εχθές ακολουθώντας

τα ξεβαμμένα χνάρια μου .

Εγώ σκάλιζα σε ένα παγκάκι με το λαβωμένο

σουγιά του παππού , τα αρχικά μας .

Θα θυμηθούν οι ηλιοκαμένοι Μάηδες 

ότι κοντοσταθήκαμε εδώ πέρα  βουβοί περαστικοί ,

σε ένα πρώτο ραντεβού που το ‘χαμε ξεχάσει .

Το παιδί μου έδειξε τις μελανιές που ‘χε φορέσει

στα χέρια για να το γνωρίσω…