Βαδίζοντας με πόνο, πάθος και ηδονή
αριστερά και δεξιά ο φόβος καιροφυλακτεί

αλλά εμείς κοιτάμε ευθεία

κι αν χρειαστεί ψηλά
ένα παραστράτημα ειν'αρκετό τα πάντα να χαθούν

Αυτός είναι ο προορισμός μας.

Ποιητές μίλησαν παλαιά για καταφύγια κρυφά,

πόρτες ανοιχτές, πόρτες κλειστές

μήπως δεν είμαστε ποιητές;

Ακροβάτες πάνω σε νήμα χρυσό είναι η τέχνη μας

Εικονες περνούν απ'το μυαλό

απατηλές ιδέες, ξεπεσμένα μυαλά

μιας εποχής οπού η ρέμβη χάνεται τα όνειρα απουσιάζουν

Τα ματιά κι νούς στρέφονται μονάχα μπρος και δε κοιτούν ψηλά

η ποίηση φαντάζει γελοία στους προκλητικά γελοίους

Το χάος, ο καθρέφτης των ταραγμένων μας ψυχών

Ο φόβος της μασκαρεμένης κοινωνικής πτώσης καθιστά όντα ανούσια, χαλιναγωγημένα στην υλική κόκκινη πραγματικότητα

Ένα είδος υψηλής αυτοικανοποίησης, αυτό είναι.

Μια συμβούλη στους αρκέτους…

Νιώθοντας το ψυχρό σφίξιμο στο μυαλό

την ηδονική ζεστασιά στο στομάχι

είναι όμορφα...

Το άγγιγμα σου ξυπνά τις επιθυμίες που σιωπούν

Στην αγκαλιά σου...

Το εφήμερο γίνεται αέναο

η βροχή δεν μ' ενοχλεί χορεύω στους ρυθμούς της

μπαίνω μέσα σου...

γινόμαστε ένα στον καταρράκτη της έκστασης

στο παράτολμο κολύμπι στη λίμνη του έρωτα

Ήμουν κάμπια

μετουσιώθηκα σε χρυσή πεταλούδα

το μέλι στα χείλη σου γλυκαίνει την πίκρα που μου άφησαν

Προσφέρεις…