Ο θάνατος του ποιητή

[ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΗΣ]

Κάτω απ’ αυτά
Τα πάλλευκα μάρμαρα
Κείτεται ο ποιητής
Τα οστά του
Λες κι είναι ζωντανά
Αδιάκοπα τριζοβολούνε.

Τη μέρα που πέθανε
Ο ήλιος έδυσε νωρίς
Τα πουλιά σταμάτησαν
Μελωδικά να κελαηδούνε
Ο ουρανός ντύθηκε
Το σκοτεινό πέπλο
Της μεγάλης οιμωγής
Το φεγγάρι μελαγχολικό
Βούτηξε στα μαύρα δίχτυα
Της σιωπής
Τ’ αστέρια ξεχάστηκαν
Απ’ τις κρυψώνες τους
Να βγούνε
Τα λουλούδια σκυθρωπά
Ρουφάγανε
Τους λυγμούς της γης
Τα δέντρα
Ενόσω ξεδιπλώνονταν
Του πιάνου
Η πένθιμη μουσική
Δακρυσμένα θροϊζανε
Τα φύλλα των βιβλίων του
Χλωμιάσανε απ’ τη θλίψη.

Οι στίχοι του αθάνατοι
Σάλπιγγες ηχηρές
Δε θα πάψουνε ποτέ
Τις ψυχές μας να δονούνε.

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Οι στίχοι του αθάνατοι
Σάλπιγγες ηχηρές
Δε θα πάψουνε ποτέ
Τις ψυχές μας να δονούνε.
Υπεροχο!!!
καλημερα

[Ειρήνη]

Όταν πεθαίνει ο Ποιητής...
Πανέμορφο Ισίδωσε!!!

[ermioni]

[JOE C.]

Ένας θάνατος που αθανασία δίναται ν'αφήσει...

Πολύ όμορφο Ισίδωρε!