Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

ΚΙΝΗΣΗ

Τα βράχια είναι που Πλάγιασαν

στης Θάλασσας τον Ίσκιο,

κι ένας ανθός που ψήλωσε

κάτω απ’ του Φεγγαριού το δίσκο.

Πιρόγες που προχώρησαν

μπροστά σ’ Αχερουσίας Άκρη

και πέρασαν τα Σύνορα

Λίμνης που την έδεσαν μαζί

σε Θάλασσας τ’ Αέναο μάτι.

Γοργόφτερα πουλιά ταξιδεμού

στου χρόνου την Ανέμελη Αντάρα,

σαν Ήχοι του Σύμπαντος Ταξιδευτές

σε χρέωση της σύνθεσης για σε

Παγκόσμια Ελλάδα.

Χαρμόσυνου διάσταση σε πείσμα

Αυταπόδεικτης ροής του Χρόνου,

Κορύφωση θαρρείς μιας Άνοιξης με αίσθημα ζωής

και ελπίδα(ς) συγκατάβασης του Χωροχρόνου.

Κιότεμα του αμφίβολου

στού Κύματος ορμή

το Άσπρο είναι που κάλυψε

μια μαύρη διαδρομή.

Πιρόγες που σταμάτησαν

σε πείσμα των λυγμών

Ανθρώπων που στηλίτευσαν

το Πνεύμα των στιγμών.

Προβολές: 24

Σχόλιο από τον/την Τάσος Π. Δασκαλάκης στις 20 Φεβρουάριος 2011 στις 19:43: .
Πολύ ωραίο!!!!!!!!

Την καλησπέρα μου

Σχόλιο από τον/την Nikolakakos Georgios (spartinos) στις 20 Φεβρουάριος 2011 στις 21:06: Εξαιρετικο!!!

καλησπερα

Σχόλιο από τον/την Κατερίνα στις 21 Φεβρουάριος 2011 στις 1:31: ωραίο Κωσταντίνε!

Σχόλιο από τον/την Ειρήνη στις 21 Φεβρουάριος 2011 στις 1:57: Και τούτο πολύ όμορφο Κωνσταντίνε!!!

Κιότεμα του αμφίβολου

στού Κύματος ορμή

το Άσπρο είναι που κάλυψε

μια μαύρη διαδρομή.